Rozdział IV "Życie nie ustaje w zadziwianiu nas ironią. "

Kieran

            Uśmiech nie schodził z mojej twarzy widząc, jak ta mała się cieszy. Jej oczy wyglądały jak maleńkie iskierki, które chciały poznawać świat. Pełne fascynacji i czegoś, czego nie rozumiałem. Jak dobrze być w domu, pomyślałem natychmiast, napawając się widokiem biegającej wkoło Grace. Miałem nadzieję, że jej złość na mnie szybko zniknie i chyba się nie pomyliłem.    

– Czyj to pokój?

          – Może być twój, jeśli zechcesz – odpowiedziałem, choć i tak wiedziałem, że będzie jej. Nie musiałem pytać o zdanie, ale zrobiłem to z grzeczności.

            Oczy Grace zmniejszyły się, a na twarz wpłynął gorący rumieniec.

       – Nie zostanę tutaj! – krzyknęła zmieniając ton głosu. Roześmiałem się, choć nie wiedziałem dlaczego. W jednej chwili jej nastrój się zmienił. Ponownie była zła. Westchnąłem zmęczony kolejną kłótnią, która wisiała w powietrzu. W życiu nie spotkałem tak bardzo irytującej kobiety, jak ona.

           – Zostaniesz, czy ci się to podoba, czy nie. – Oparłem się o ścianę, spoglądając jej głęboko w oczy. Nie mogłem pojąć, o co tej dziewczynie chodzi.

            – Nie możesz mnie tu zamknąć. Przyznam, że to lepsze miejsce niż lochy, ale to i tak nie jest wolność. Nie jestem niewolnikiem, a już na pewno nie twoim.

            – Nie. Jesteś tylko dziewczyną, która widziała o wiele za dużo, niż powinna. Dlatego zostaniesz tutaj, bez względu na wszystko, co powiesz. – Chciała zaprzeczyć, ale w tym samym momencie drzwi komnaty otwarły się, a w nich stanęła moja matka. Uśmiech zagościł na jej surowej twarzy. Rozłożyła ręce na boki, odgarniając tym samym długie loki do tyłu.

            – Czy mnie oczy mylą, czy to mój syn pojawił się w domostwie?

            – Matko. – Podszedłem do niej i uścisnąłem ją radośnie. Kątem oka widziałem, jak Grace stoi w bezruchu, przerażona widokiem mojej matki. Nic dziwnego, nie jedna dziewczyna podziwiała jej wygląd. Beatrice wyglądała jak prawdziwa, dystyngowana, pierwsza dama. Miała anielskie rysy twarzy. Jej oczy były niebieskie – dokładnie takie jak moje, a sylwetka szczupła i wysoka. Uwielbiała kosztowne tkaniny, bogate suknie i najróżniejsze kapelusiki. Ludzie uważali, że nie miała wad, dlatego traktowali ją jak świętą. Jej garderoba składała się przeważnie z samych czarnych, długich i bufiastych kiecek. Gdy wychodziła na dwór, zawsze zakładała na głowę kapelusz lub ciemną, prześwitującą siateczkę na twarz. Patrząc na nią miałem wrażenie, że zatrzymała się w latach dwudziestych.

            – Jakiż jest powód twojej wizyty? Nie widziałam cię przeszło pół wieku! – Dopiero po chwili moja matka zorientowała się, że ktoś oprócz nas jest jeszcze w tym pokoju. Podeszła do przestraszonej Grace, która skuliła się w kącie i spuściła wzrok na jej widok. Beatrice zareagowała zbyt impulsywnie. Jej tęczówki zabłyszczały na czerwono, gdy wciągała zapach Grace do nozdrzy. Widziałem, jak się tym rozkoszuje i jaką satysfakcję jej to sprawia. W przeciągu sekundy wysunęła swoje śnieżnobiałe kły i zbliżyła się jeszcze bliżej do dziewczynki. Ta pisnęła przerażona, odskakując na bok.

            – Widzę, że przywiozłeś ze sobą przekąskę.

            – Nie, matko. To jest właśnie powód mojej wizyty.

Grace

            Stałam nieruchomo jeszcze przez chwilę, dopóki Kieran nie opuścił pomieszczenia ze swoją krwiożerczą matką. Naprawdę się jej przestraszyłam. Taka idealna, tak bardzo nieprawdziwa, zupełnie nie przypominała człowieka. Nikt nie mógł być tak doskonały jak ona. Nawet w tej dziwnej sukni, rodem z czarnej wdowy wyglądała zniewalająco. Nie posiadała zbyt wielu zmarszczek, choć mogłam przypuszczać, że przeżyła mnie co najmniej z pięć razy, jak nie więcej. Zaczęłam się zastanawiać, czy wszystkie wampirzyce tak wyglądają. Takie piękne i nieskazitelne. To mnie przerażało.

            Kieran powiedział, że mogę poruszać się po pałacu, jak u siebie w domu. Dał mi chwilę wolności, którą zamierzałam wykorzystać. Otworzyłam drzwi i szybkim tempem zbiegłam na dół, do wyjścia. Obawiałam się kogoś, kto mógłby mi przeszkodzić, ale nikogo takiego na swojej drodze nie spotkałam. Zamiast podziwiać niezwykle bajeczny zamek wolałam się od niego oddalić i ujrzeć po raz kolejny – i zapewne ostatni, rajskie miasteczko. Nie uciekałam. Wiedziałam, że Kieran mnie znajdzie, ale chciałam choć przez parę minut poczuć się wolna. Byłam pewna, że w zaczarowanym pałacu spędzę więcej czasu niżbym chciała.

            Szłam wolnym krokiem, napawając się czystym powietrzem i cudowną pogodą. Słońce muskało moje policzki, a na mojej twarzy rysował się uśmiech. Zaczęłam się zastanawiać, dokąd tak właściwie zmierzam.

            Las był długi i gęsty, na szczęście pomiędzy nim prowadziła ścieżka, którą wcześniej przemierzyliśmy samochodem. Widziałam z oddali osadę.

            Kim tak naprawdę był Kieran? Mieszkał w zamku i twierdził, że wszyscy w tej okolicy go znają. Czy to możliwe, by tym miasteczkiem rządziły wampiry? Czy oni byli jak królewska rodzina?

            Myśli pomknęły w całkiem innym kierunku. W obecnej chwili rozmyślałam nad tym, jak to jest być wampirem. Czy byłabym w stanie zostawić swoje człowieczeństwo gdzieś daleko w tyle i stać się całkiem inną osobą? Jakbym się czuła w swoim ciele, nie będąc tak naprawdę sobą? Czy umiałabym żywić się na ludziach i pić ich krew?

Wariatka! – zaskrzeczał mój wewnętrzny głos, który oczywiście miał rację. Nie mogłam stać się jedną z nich. Jedną z tych krwiożerczych bestii, które żerują na ludzkim życiu. Co by powiedzieli mama i tata, gdyby nadal byli na tym świecie? I nagle naszła mnie myśl: czy rodzice wiedzieli o istnieniu wampirów? Czy zdawali sobie sprawę, że oprócz nas, na ziemi, żyją również takie stwory? Jakoś nigdy nie powielali mojej pasji do czytania książek z działu fantastyki. Zawsze twierdzili, że to brednie wyssane z palca i radzili, abym zajęła się czymś ciekawszym. Czy wiedzieli, że mit okazał się prawdą, że te czytadła w jakimś stopniu opisywały życie jednego z wielu wampirów? Tak mało wiedziałam o swojej rodzinie.

            Dotarłam do rynku zaskakująco szybko. Zaczęłam zastanawiać się, gdzie mogę spotkać Fabiana – wampira, którego poznałam jakąś godzinę temu. W końcu wydawał się miły, a mnie, aż zżerała ciekawość, by się z nim jeszcze raz zobaczyć.

Poczułam suchość w gardle, więc weszłam do pierwszej spelunki, jaka rzuciła się w moje oczy. Pomieszczenie nie wyglądało na duże, a klientów było mało. Zaledwie trzy stoliki zajęte z dwunastu. Mój wzrok spoczął na murzynce w lokach, która opierała się o drewnianą ladę. Stała za barem, kreśląc coś w zeszycie. Byłam spragniona, a nie miałam pieniędzy. Żenujące, że Kieran odebrał mi niemal wszystko. Łącznie z godnością.

            – Czy mogę prosić szklankę wody?

            – 3 funty.

            – Za wodę? – warknęłam poirytowana. Myślałam, że w tym miasteczku ludzie są dla siebie mili. Szybko zrozumiałam, że jest inaczej.

            – Nalać czy nie? – Pokręciłam przecząco głową. Nie miałam nawet tyle.

Usiadłam na drewnianym stołku i przyjrzałam się bliżej parze, która siedziała przy jednej ze ścian. Uznałam, że się całują i od razu pomyślałam, że to dość odpychające. Jakoś nigdy nie przepadałam za zakochanymi, którzy uwielbiali pokazywać swoją miłość wszystkim i wszędzie. Szczególnie denerwowały mnie walentynki. Wtedy jakby los sprzeciwiał się przeciwko mnie, a na ulicy pokazywało się więcej par niż w żaden inny dzień. Zachowywali się tak sztucznie. Tak irracjonalnie i bezmyślnie, jakby każdy nabierał się na te ich przesłodzone minki. Rzygać mi się chciało, gdy na takie coś patrzyłam. Wszędzie czerwone serduszka, czekoladki, rozczulające piosenki, a na dodatek w telewizji same komedie romantyczne. Można było się nieźle wkurzyć, będąc samotnym!

Po sekundzie jednak zobaczyłam całkiem inną scenę. Młody chłopak żywił się na dziewczynie! To był wampir i właśnie ją kąsał, a ona nic sobie z tego nie robiła. Wytrzeszczyłam oczy z niedowierzania, a żołądek podskoczył mi do góry. Chyba pobladłam po twarzy, bo barmanka badawczo mi się przyglądała, jakbym miała za chwilę zemdleć.

            – Nie bój się, pozwoliła mu na to – usłyszałam. Odwróciłam się w stronę murzynki, ściszając głos.

            – Tak po prostu dała mu swoją krew? I wcale się z tym nie kryją?

            – Po co mieliby się kryć? Windsor jest przesiąknięte wampirami. Ludzi jest tutaj namiastka.

Kieran

            Nie miałem pojęcia, jak wytłumaczyć matce to, co się stało. Milion myśli napływało do mojej głowy, a ja wiedziałem, że nie zdołam ich wszystkich utrzymać za murem, jaki wzniosłem przybywając do Windsor. Musiałem się kontrolować i blokować umysł, bo jeszcze ktoś by je szybko odkrył. Nie mogłem nikomu powiedzieć o tym, że uratowałem Grace. To wbrew prawu, wampirzemu prawu.

            – Kochany, nasze zasady są proste. Dziewczyna musi stracić życie.

            – Nie chcę tego. W hrabstwie jest wiele ludzi, którzy wiedzą o naszym istnieniu, dlatego przywiozłem ją tutaj.

            – Narażasz nas na niebezpieczeństwo i ujawnienie się światu. Ona nie jest taka sama, jak mieszkańcy. To ludzie, którzy nigdy stąd nie wyjadą i nie wyjawią naszej tajemnicy. Jaką masz pewność, że ona tego nie zrobi?

            – Żadną – warknąłem przez zaciśnięte zęby. Wierzyłem, że matka mi pomoże. Musiała mi pomóc. To była moja wina, mogłem ją zabić, lub pozwolić utonąć. Teraz odpowiedzialność spadła na mnie. – Ona nie umrze, nie z moich rąk.

            – Spałeś z nią! – Drzwi gabinetu matki otworzyły się z hukiem, a w nich stanęła Leila. Moja urocza siostra, której nienawidziłem z całego serca za wszystko i za nic. Westchnąłem obojętnie, opadając na fotel.

            – Musiałbym być tobą, siostro – warknąłem i pożałowałem tego, bo impulsywna Leila dała mi w twarz, nie zwracając uwagi na obecność matki.

            – Więc dlaczego nie chcesz skazać jej na stracenie? Tylko mi nie mów, że nagle obudziły się w tobie uczucia – zakpiła, siadając obok Beatrice. Zacząłem się zastanawiać, kto jeszcze nam przeszkodzi. Byłem świadomy tego, że wkrótce cała rodzina dowie się o istnieniu Grace, dlatego nie mogłem odwlekać tego dłużej.

            –To zaskakujące, że nie widzieliśmy się przeszło cały wiek, a ty witasz mnie takimi słowami. Cała ty!

            – Wybacz, nie będę udawała kochającej siostry, zważywszy na nasze stosunki. To, że płynie w nas ta sama krew nie oznacza, że muszę cię lubić.

            Patrzyłem na Leile sceptycznym spojrzeniem. Nic się nie zmieniła. Nadal była długonogą, jadowitą żmiją z blond czupryną, która uwielbiała uprzykrzać mi życie. Nawet te jej oczy, niewyobrażalnie kocie tęczówki jakie posiadała, syczały z nienawiści do mnie.

            – Leilo, zachowaj swoje kąśliwe uwagi na potem. Kieran potrzebuje naszej pomocy – wtrąciła się matka, która od chwili wtargnięcia mojej młodszej siostry ucichła.

            – On nie potrzebuje naszej pomocy. To jasne, po co przyjechał. Chce tą małą zamienić w wampira! Do tego nas potrzebuje – Aż się zakrztusiłem na te słowa. Że niby miałbym zamienić „tą małą” w wampira? Jeszcze czego, po moim trupie! Leila mogła sobie myśleć co chce, ale ja na pewno nie zamierzałem sprawić, by Grace stała się jedną z nas.

            – Czy to prawda, Kieranie?

            – Oczywiście, że nie, matko. Nawet przez myśl mi to nie przeszło.

            – Więc skąd ten mur w twojej głowie? Dlaczego nie możemy czytać ci w myślach? Czyżbyś coś ukrywał? – Leila zaczęła mnie wkurwiać. I to porządnie. Drążyła temat, jakby wiedziała co zrobiłem. Za nic w świecie nie zamierzałem ujawniać przed nią swoich myśli. Ona była zdolna do wszystkiego.

            – Chyba mam prawo do odrobiny prywatności. Wybacz siostro, ale nie chciałbym słuchać o twoich seksualnych fantazjach z ogrodnikiem czy lokajem.

            – Jak śmiesz! – warknęła, ponownie dając mi w twarz. Zemsta była słodka.

Grace

            Błądziłam uliczkami hrabstwa Windsor, uciszając swoje myśli. Musiałam opuścić bar i to nie dlatego, że nic nie zamówiłam. Po prostu nie mogłam dłużej patrzeć na wampira, który wysysał z bezbronnej dziewczyny życie. Widziałam, jak jej oczy gasły i zastanawiałam się, czy ze mną też się tak kiedyś stanie? Kieran momentami zachowywał się jak człowiek, ale w dużej mierze był potworem. Udowodnił mi to podczas walki z trzema zbirami. Przy nim stawałam się twarda i niezależna, jednak i tak się go bałam. Tak naprawdę po śmierci rodziców straciłam wiarę w siebie. Udawałam kogoś, kim nigdy nie byłam. Mocno pragnęłam stać się silną i oczytaną kobietą, ale los wcale mi nie pomagał. A Kieran? Może to on jest tą iskierką nadziei? – odezwał się mój wewnętrzny głos, ale szybko go stłumiłam. Nie, on nigdy nie stanie się moją iskierką nadziei.

            Robiło się już ciemno i zimno. Nigdzie nie spotkałam Fabiana, choć tak bardzo na to liczyłam. Owinęłam się ciaśniej płaszczem i ruszyłam w głąb lasu. Prędzej czy później musiałam wrócić do pałacu. Zwlekałam jak najdłużej, nadwyrężając cierpliwość Gilmor’a, choć i tak mój powrót był nieunikniony. Wolałam nawet nie próbować uciekać. Chciałam zaoszczędzić sobie bólu.

            Wlokąc się powoli po piaszczystej ścieżce usłyszałam dźwięk łamanych gałęzi. Serce podeszło mi do gardła i przyśpieszyło. Strach mnie obezwładnił, zupełnie sparaliżował. Odwróciłam się odruchowo i ujrzałam dwóch mężczyzn. Obydwoje wysocy i w ciemnych pelerynach. Stali z założonymi rękami zaledwie kilka kroków ode mnie i przyglądali mi się z zaciekawieniem. Zarówno po ich wyrazie twarzy, jak i pozie nie dało się doszukać ani cienia agresji. Mimo wszystko wiedziałam, że mam kłopoty.

            Jeden z nich podszedł na tyle blisko, że dzieliły nas raptem centymetry. Wziął parę płytkich wdechów i spojrzał na mnie badawczo. Jego uśmiech nie był uśmiechem zwykłego, miłego chłopca. Prędzej przypominał mi psychopatę. Po chwili odsunął się ode mnie i razem z drugim mężczyzną zaczęli mnie okrążać, jakbym stała się jakimś obiektem w muzeum. Poczułam się dziwnie.

            – Czy mi się wydaje, czy tej niewiasty jeszcze nie kosztowaliśmy? – zwrócił się jeden do drugiego, który ironicznie się zaśmiał i ponownie podszedł do mnie. Jego oczy błyszczały na czerwono, a serce nie biło. Kiedy obnażył swoje kły wiedziałam, że wpadłam po uszy w tarapaty.

            – To jak, dziewczynko, dasz nam skosztować swojej krwi? Zapewniam, że nie będzie bolało tak bardzo – uśmiechnął się cwanie i chwycił mnie za rękę. Mój puls ponownie przyśpieszył. Wyrwałam dłoń z jego uścisku.

            – Nic wam nie dam! – wrzasnęłam, choć nie przeczuwałam, że mój głos będzie brzmiał tak desperacko. Wampiry zasyczały jadowicie i ruszyły do ataku. Tym razem nie potrafiłam opanować naturalnego odruchu – rzuciłam się do ucieczki. Wiedziałam, że nie ma to najmniejszego sensu i że ledwie trzymam się na nogach, ale panika wzięła górę. Wsłuchiwałam się z napięciem w odgłos kroków nieznajomych. Stąpali cicho, zdecydowanie za cicho jak na ludzi.

– Nigdzie nie pójdziesz. Chyba zapomniałaś jakie panują tu prawa. – Nagle tuż przede mną zmaterializował się jeden z wampirów. Ten bardziej wyższy i przerażający.

– Możemy się na was żywić, a wy nic nie możecie z tym zrobić. Takie jest prawo.

– Mam w nosie wasze prawa! – zaryczałam bardziej stanowczo. Strach przybierał z każdą minutą na sile, a ja czułam, że zaraz eksploduję. Chciałam coś zrobić, ale w obecności dwóch, jakże potężnych wampirów byłam niczym robak, którego można było z łatwością zgnieść. Nie sądziłam, że kiedykolwiek stanę w takiej sytuacji, że będę musiała patrzeć na własną porażkę.

Zbliżali się do mnie krok po kroku. Z cynicznymi uśmiechami wyrysowanymi na bladych twarzach wyglądali jak demony. Demony z piekła rodem. Moje serce biło przerażająco szybko i czułam, jak kolana się pode mną uginają, a w gardle robi się strasznie sucho. Nie mogłam nawet przełknąć śliny. Straciłam całkowitą kontrolę nad swoim ciałem, a cała odwaga, jaką jeszcze przed chwilą posiadałam, odeszła w zapomnienie. Dwie pary czerwonych, lśniących oczu wpatrywało się we mnie jak w zwierzynę. Byłam ich przekąską.

Nie zdążyłam nic zrobić, a jeden z nich chwycił mnie mocno za nadgarstek i ukazał swoje ostre kły. Zacisnęłam oczy z przerażenia, wiedząc, co za chwilę nastąpi. Poczułam mocne ukłucie i coś ciepłego, co zaczęło spływać po mojej dłoni. Z gardła wampira wydobył się głośny warkot, jego ślepia stały się jeszcze bardziej iskrzące. Wiedziałam, że moja krew doprowadza go do szaleństwa. Wgryzł się w skórę łapczywie i nie przestawał pić. Bolało jak cholera, ale nie mogłam nic zrobić. Drugi z nich przytrzymywał mnie, abym nie uciekła.

Traciłam siły. Robiło mi się niedobrze i czułam, że zaraz albo zwymiotuję, albo zemdleję. Ogłuszona tym wszystkim, nie widziałam już prawie nic. Powoli odpływałam w niebyt. I właśnie wtedy usłyszałam głośny ryk. Tak głośny, że wyrwał mnie z otchłani i nakazał otworzyć szeroko oczy.

– Dosyć! – zaryczał mój wybawca. Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek będę się tak cieszyć na jego widok.

– Nie robiliśmy nic złego…

– Nie obchodzi mnie to. Zostawcie ją.

– Nie złamaliśmy żadnego z praw, Kieranie. Chyba nie muszę ci o nich przypominać? – zasyczał jeden z wampirów, ten, który mnie ugryzł. Schowałam krwawiącą rękę pod płaszczyk i stanęłam za Kieranem. Serce nadal biło mi z przyśpieszeniem, ale wiedziałam, że jestem już bezpieczna.

– Mój dziad je napisał, więc nie myśl, że o nich zapomniałem – warknął wściekle, nie spuszczając oczu z wampirów.

– Więc o co chodzi?

– Dziewczyna jest moja. Ktokolwiek ją tknie, skończy z kołkiem w sercu. Wynocha!

Kieran

            Chwyciłem Grace za łokieć i z prędkością światła przemieściliśmy się do zamku. Z hukiem zatrzasnąłem drzwi jej komnaty i popchnąłem ją na łoże. W jej oczach rysowało się przerażenie. W głowie mi dudniło, byłem nerwowy i nie potrafiłem opanować złości.

            – Co to miało być, do cholery?! Zostawiam cię na parę godzin, a ty przechadzasz się po miasteczku! Wiesz, ile niebezpieczeństw tam czeka?

            – Zdążyłam zauważyć – mruknęła tylko, podkulając nogi. Widziałem, jak zakrywa ranę, którą jej zadali. Przeklęte demony!

            – Nie możesz chodzić po hrabstwie i zwiedzać, jakby to było wesołe miasteczko! Windsor jest przesiąknięte wampirami, które tylko czekają na świeżą krew.

            – Skąd mogłam wiedzieć, że zabierasz mnie do miasteczka pełnego wampirów? Trzeba było mnie uświadomić! – Nie wytrzymałem. Rzuciłem się na nią. Pchnąłem ją bokiem, chcąc pociągnąć ze sobą. Krzyknęła, gdy spadłem na nią całym ciężarem ciała, przygniatając ją do łóżka.

            – Zejdź ze mnie!

            – Nie wygodnie ci? Myślałem, że lubisz takie coś! – ryknąłem, pełny wściekłości, a na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Zaczęła protestować i wierzgać nogami. – Posłuchaj mnie, dziewczynko. Nie byłoby nas tu, gdyby nie ty. Ba! Mnie by tu nie było, gdyby nie twoja obecność i ciebie również! Ty leżałabyś na dnie Tamizy, martwa! Więc doceń to, co dla ciebie zrobiłem! Jest z tobą więcej problemów niż myślałem – Ryknąłem, waląc w ścianę. Mała żyłka na skroni Grace zaczęła pulsować, a w jej oczach zobaczyłem łzy.

            – Może trzeba było mnie im zostawić i pozwolić, żebym zginęła. Nie miałbyś już kłopotów przeze mnie, a twoje życie wróciłoby do normalności. Mogłam tam zginąć, a ty znowu, po raz kolejny postanowiłeś mnie uratować! Jaki masz w tym cel? Pomiatasz mną, ale ratujesz od złego. O co ci chodzi, do licha?! Powiesz mi wreszcie? – Krzyczała jak opętana. Nie potrafiła się uspokoić. Problem tkwił w tym, że ja też nie umiałem. Jeszcze sekunda, a rozerwałbym ją na strzępy.

            – Zachowujesz się tak lekkomyślnie. Jesteś jak bachor, który chce wszystko wiedzieć!

            – Ty! Ty jesteś potworem! Wy wszyscy nimi jesteście! – Odepchnęła mnie od siebie z ogromną siłą i popędziła do drzwi. Otworzyła je na oścież, wycierając ręką łzy. – Wynoś się stąd! Natychmiast!

            – Powinnaś wiedzieć, że nie wszystkie potwory są złe – rzuciłem na odchodnym i wyszedłem z pomieszczenia. Klnąc pod nosem szedłem pustym korytarzem, a stukot moich butów odbijał się echem. Potwory! Kto tu jest potworem! To ona zachowuje się jak idiotka i robi z siebie ofiarę losu, nie ja!

            Uderzyłem pięścią w ścianę, z której posypała się stara farba. Ta mała nie będzie mną rządzić! – wrzasnęły moje myśli, a po chwili poczułem w swojej głowie czyjąś obecność.

            – Wynocha z mojego łba!

            – Spokojnie, to tylko ja. – Zza winkla wyłonił się mój brat. Niemal o nim zapomniałem. Z resztą, jakoś nie specjalnie miałem ochotę na pogawędkę z entuzjastycznym wampirem, który służył zawsze mądrą radą.

            – Viper…

            – Coś cię trapi, braciszku?

            – Nie, nic – warknąłem tłumiąc w sobie gniew. Nie chciałem mu pokazywać, jak bardzo ta mała mnie wkurzyła. Jeszcze jej nie poznał, a już miałby wyrobić sobie o niej złe zdanie. Na to nie mogłem pozwolić. Musiałem mieć jakiegoś sprzymierzeńca, kogoś, kto będzie po mojej stronie. Na Leile nie mogłem liczyć. Ta psychopatka prędzej zjadłaby ją żywcem, niżeli zaprzyjaźniła. Gardziła ludźmi i pomiatała nimi. Była jak ojciec, z domieszką tego, że uwielbiała bawić się swoimi ofiarami.

            Viper był inny. Może nie honorowy, ale zawsze opanowany. Traktował siebie jako kogoś, kto pozjadał wszystkie rozumy świata. Zawsze wszystko wiedział i trudno było go czymkolwiek zaskoczyć. Nie gardził ludźmi, o nie. Tej cechy wyzbył się już dawno temu. On był bezlitosny i okrutny wtedy, kiedy chciał. Na co dzień nie ujawniał się jako wampir, a jako człowiek z sercem – ten niosący opatrzność.

            – Przecież widzę, że coś się dzieje. Mnie nie oszukasz. Przejdziemy się? – Skinąłem głową. I tak potrzebowałem spaceru, by opanować gniew.

            Wyszliśmy z zamku na dwór – do ogrodu pełnego białych lilii, które moja matka tak uwielbiała. Twierdziła, że kwiaty to dar i świętość, dlatego nakazała nadwornym codzienną pielęgnację. Działka była ogromny, zajmowała kilka hektarów, nawet przy szybkim spacerze człowiek nie mógłby w stanie przejść jej całej wzdłuż i wszerz. Była labiryntem, w którym łatwo się zgubić. Zapewne dlatego Viper obrał właśnie taki kierunek spaceru. Chciał, abym na moment zapomniał o własnych troskach.

            – Pamiętasz ten ogród, prawda? – Uśmiechnąłem się blado wspominając, jak za czasów dzieciństwa biegałem tu za Leilą, Viperem, Genevieve oraz Ikarem. Często bawiliśmy się w straszenie ludzi, którzy zbłądzili w labiryncie. Ten ich strach w oczach, gdy wyskakiwaliśmy z krzaków w czarnych pelerynach i umazani krwią był nie do opisania. Wieśniacy zawsze uciekali z krzykiem, a my mieliśmy ubaw po pachy. Jakże mógłbym o tym zapomnieć? Wtedy wszystko było jakieś prostsze – łatwiejsze niż życie w dzisiejszych czasach. Lud się nas bał. Darzyli nas niewyobrażalnym szacunkiem. Stronili od nas i starali się nie wchodzić nam w paradę. Żyliśmy jak królowie. Jak ci prawdziwi, którymi kiedyś właśnie byliśmy. Nikt nie odważył się nam przeciwstawić. Żadna rasa ludzka nie była na tyle silna, aby nas pokonać. To nasza rodzina rządziła niegdyś Wielką Brytanią. To mój ojciec nosił koronę i to on wydawał rozkazy, które wszyscy musieli spełniać.

            – Po co mnie tu przywlokłeś?

            – Po nic. – Wzruszył ramionami i zaczesał ciemne włosy do tyłu. – Dawno tu nie byłeś. Nie odwiedzałeś nas od czasu…

            – Śmierci Ikara – dokończyłem, zaciskając pięści.

            – No właśnie. Nie wierzyłem, że jeszcze kiedyś cię spotkam, a jednak stoisz tu przede mną i widzę, drogi bracie, żeś zbłądził.

            – Przestań mi prawić morały, Viper. Nie jestem już dzieckiem – odparłem denerwując się. Nie chciałem po raz kolejny roztrząsać starych spraw. Miałem teraz masę innych problemów, a właściwie tylko jeden. Nazywał się Grace Chadwick. 

Jakoś tak opornie mi ostatnio idzie. Pierwsze zmiany w pracy mnie wykańczają, to wstawanie o 4 rano daje mi niezłego kopa w dupę.

Co do opowiadania - nareszcie moja beta wróciła i w końcu poprawia mi znowu rozdziały ;). Cieszę się na ten, bo poznaliście już głównych i najważniejszych bohaterów powieści. I kto nie lubi Vipera? Jest taki słodki xD