Rozdział I "Potwór pod maską dobra"

Kieran

Ludzie są głupcami. Często popełniają masę błędów. Są jak muchy, które ślepe lecą do lepu. Od wieków spoglądam na nich marszcząc swoje brwi i krzywiąc się z pogardy. Nie potrafią nic osiągnąć. Wciąż dążą do jakiegoś celu i zrobią niemal wszystko, by go uzyskać. A kiedy już to zrobią chcą więcej i więcej. Są pazerni, zabierają wszystko dla siebie. Pragną władzy. Chcieliby kontrolować wszystko i wszystkich.

Zastanawiałem się nieraz, dlaczego tak pędzą w żywocie. Dlaczego nie przystaną na moment, nie zaczerpną powietrza i nie dostrzegą piękna chwili. Wszystko im przemija zbyt szybko, a oni tego nie zauważą. Nie potrafią żyć pełnią szczęścia, zaślepieni gonitwą za pieniędzmi i władzą. Wciąż gnają do przodu. Czy kiedykolwiek zdadzą sobie sprawę ile ich omija w tym pośpiechu? Jak cenne jest ich życie i jakim jest darem? Powinni się cieszyć, a zamiast tego wiecznie marudzą. Wszystkiego im mało i chcieliby więcej. Czy nie potrafią docenić wartości egzystencji? Tego, że mają siebie nawzajem?

Bardzo dawno temu zadałem takie pytanie jednemu szlachcicowi. Jego mość roześmiał mi się wtedy w twarz i przepędził z dworu. Dlaczegoż oni tak się marnują? A mogli mieć tak wiele. Tak wiele osiągnąć.

Czułem do nich odrazę. Byli tak bardzo cyniczni, tak odlegli od ludzi, których niegdyś sobie wyobrażałem; Byłem świadkiem wielu okrutnych morderstw. Widziałem wielu młodzieniaszków, którzy targnęli się na własny żywot.

I tak oto teraz stoję pośród deszczu, w cieniu Tamizy i spoglądam na niewiastę, która zaraz straci swoje życie.

Będzie głupia, jeśli skoczy – stwierdzam szybko wykrzywiając usta w górę, w półuśmiech. Stała na barierce mostu i płakała. Jej czarne, mokre od deszczu włosy falowały na wietrze. Cienkie ubranie było całe przemoczone, a ciało zapewne zziębnięte. Czułem w jej żyłach strach.

Widziałem już to setki razy. Przyglądałem się samobójcą z dziką fascynacją. Zawsze im zazdrościłem. Oni mogli umrzeć. Mogli po prostu rzucić się z mostu i wtedy znikały ich problemy. Ale byli tchórzami. Wybierali łatwiejsze rozwiązanie. Zamiast stawić kłopotom czoła oni chowali głowę w piasek i kończyli swój żywot.

Ja nie byłem tchórzem. Nie mogłem umrzeć. Nie mogłem odejść z tego świata wierząc, że po drugiej stronie jest lepsze życie. Nie da się skończyć żywotu, jeśli już się nie żyje;

Dziewczyna skoczyła. Skoczyła prosto w paszczę lwa, jej ciało poszybowało w dół i uderzyło z wielkim hukiem o taflę wody. Po chwili zaczęło tonąć. Nikt nie przyszedł jej na ratunek. Nikt nie stał po drugiej stronie mostu i nie wołał rozpaczliwie jej imienia. Było już po niej.

Patrzyłem jak umiera, jak łyka coraz to większe ilości substancji i brakuje jej tchu. Nie miała już siły walczyć. Poddała się jej. Rzeka zabrała ją pod wodę, a ja zacząłem się oddalać od miejsca zdarzenia nie wzruszony sytuacją.

Też chciałbym skoczyć z mostu i skończyć swój żywot, ale nie. Nic by mi to nie dało. Nawet gdybym podciął sobie żyły, a krew sączyła się z nich jak szampan w sylwestrową noc i tak bym nie umarł. Dlaczego więc oni mogą tak skończyć swoją egzystencję? Bezkarnie odebrać życie.

A gdyby tak nie pozwolić na to? Przyszła mi taka myśl. Gdybym tak uratował choć jedno istnienie, jednego człowieka, czy dałoby mi to coś? Czułbym się wtedy lepiej, wiedząc że ktoś nie może sobie pozwolić na taką przyjemność, tak jak ja. Odwróciłem się gwałtownie w stronę Tamizy i wskoczyłem do lodowatej wody. Na dnie odszukałem jej ciało i wyciągnąłem na brzeg.

Nie pozwolę ci umrzeć! Będziesz cierpieć tak samo jak ja!

Grace

Ból przeszywał cały tył mojej głowy. Czułam, że mam na sobie mokre ubranie. Wszędzie było wilgotno i czułam zapach stęchlizny. Czy jestem w niebie? Ależ oczywiście, że nie, Grace Chadwick! Czy tak wygląda niebo? – wrzasnął mój wewnętrzny głos. Zawsze odzywał się nieproszony i jakoś nigdy nie miał dla mnie mądrych rad. Toczyłam z nim wojny od czasu… no właśnie, sama nie wiedziałam od kiedy. Zmusiłam się, by otworzyć oczy. Panował półmrok. Musiałam chwilę odczekać, zanim mój wzrok przyzwyczai się do ciemności. Kiedy to się stało, zaczęłam dostrzegać szczegóły. Chłonęłam każdy nieznany mi centymetr. Byłam w jakimś lochu, a może i piwnicy. Wszędzie były cegły, wysokie kolumny oparte na gzymsie i tylko w niektórych miejscach sączyło się liche światło z gazowych lamp. Byłam zamknięta za kratą niczym więzień. Więc nie umarłam. Wciąż żyłam. Co gorsza – chyba wpadłam w  tarapaty. Moje ubranie ociekało wodą, a włosy nadal były wilgotne. Musiało minąć tylko parę godzin od czasu, gdy skoczyłam wprost do Tamizy. Co ja sobie myślałam? Doskoczyłam do krat i zaczęłam nimi szarpać, jednak nie przyniosło to żadnego rezultatu. Krzyczałam rozpaczliwie, ale nikt mnie nie słyszał, choć może bardziej nie chciał słyszeć; poddałam się. Skuliłam się w kącie cała dygocąc z zimna, czułam jak po policzku spływają mi łzy.

Po co ryczysz dziewczę? Przecież tego chciałaś!

Nie! Chciałam umrzeć.

Zasnęłam. Nie pamiętam, kiedy moje powieki stały się tak ciężkie, że nie mogłam ich utrzymać. Towarzyszył mi chłód. I nagle usłyszałam jakiś hałas. Ktoś otworzył drzwi przy końcu korytarza. Słyszałam wyraźnie kroki, ciężkie cholewy dudniące o ziemię. Jednak nikogo nie widziałam.

Zbudź się dziewczę! Otwórz oczy!

Omamiona strachem przylgnęłam do ściany. Nikogo nie widziałam, a jednak czułam czyjąś obecność. Wiedziałam, że nie jestem sama. Ktoś czaił się w mroku i przyglądał się mojej osobie. Strach sparaliżował moje ciało. Mimo to postanowiłam się odezwać:

  – Kim jesteś?

Odpowiedziała mi cisza. Przerażenie narysowało się na mojej twarzy. Stałam się zakładnikiem.

Kieran

Zbudziła się z błogiego snu. Jej wielkie oczy były przerażone. Obserwowałem ją w ciemności, nie dając się wykryć. Po cóż miałaby mnie widzieć? Mój widok jeszcze bardziej by ją przeraził i zniechęcił. Byłem odrażający – wiedziałem o tym. Za każdym razem gdy ujrzał mnie jakiś człowiek uciekał z krzykiem. Już dawno temu udowodnili mi, kim dla nich jestem. Potworem. Potworem z krwi i kości. Brzydzili się mnie i bali się. Miało to jednak swoje zalety. Uwielbiałem ich strach. Straszyłem dla zabawy, było to jak tania rozrywka. Ale nie zawsze tak było. Bardzo dawno temu mój ród był szanowany i wielbiony nade wszystko. Niestety byliśmy zbyt zachłanni, żeby to docenić.

– Kim jesteś? – Jej cienki głos dotarł do moich uszu. To oczywiste, że oczekiwała odpowiedzi. Cofnąłem się o trzy kroki do tyłu i wycofałem z lochów. Nie mogłem jej tego powiedzieć i tak by nie uwierzyła. Ludzie nie wierzą w bajki. Od zalanych dziejów postanowili wierzyć tylko w ludzkość, niektórzy nieliczni wierzą też w ufo. Tylko czy nikt nie pamięta starych legend? Tych najstraszniejszych o łowcach, demonach i zimnokrwistych? Zapomnieli o tym, że nie są jedyną rasą na ziemi? Właściwie to nigdy nie byli;

 Noc przyniosła ze sobą ulgę. Wkroczyłem na ulice Londynu niczym łowca szukający swej ofiary. Po burzy w powietrzu unosił się zapach ozonu. Czułem go wyraźnie. Wytężyłem wzrok i bezszelestnie kroczyłem po Trafalgar Square z nadzieją, że coś wytropię. Pomnik króla Jerzego był cały oświetlony i prezentował się doskonale w całej swej okazałości. Na środku placu stała ogromna fontanna. Ludzie za dnia często wrzucali tam pieniądze wypowiadając życzenie. Sądzili, że to fontanna szczęścia. Nigdy tego nie rozumiałem. Skręciłem w Pall Mall i ruszyłem żwawszym krokiem, gdy usłyszałem jakiś hałas. Około 500 metrów ode mnie, na wschód od  Duncannon St, ktoś był. Zaczerpnąłem powietrza sycąc się samym zapachem i ruszyłem do boju. Biegłem , ile miałem sił w nogach, a muszę przyznać – nigdy mi ich nie brakowało. Minąłem National Gallery, parę gołębi poruszyło się niespokojnie na czubku jednej z kolumn. Wszystkie moje zmysły zaczęły wariować, a w głowie powstała tylko jedna myśl: pragnienie. Byłem spragniony i głodny krwi. Wiedziałem, że zaraz spełnię swoją zachciankę. Dotarłem do celu. Parę metrów od pobliskiego baru stało czterech mężczyzn i jedna kobieta. Byli w kwiecie wieku. Silni, dojrzali i jakże aroganccy. Kłócili się. Nie zważałem na ich słowa. Skupiłem się na celu. Wysoki osiłek bez włosów uderzył niższego od siebie mężczyznę. Ten upadł na kolana łapiąc się za nos, z którego zaczęła spływać czerwona stróżka krwi. To mnie tylko bardziej pojuszyło. Kobieta zaczęła coś wrzeszczeć, a pozostałych dwóch mężczyzn uśmiechali się cynicznie i kibicowali koledze. Byli pijani. Niczym cień wkroczyłem do ich kręgu. Najpierw złapałem najwyższego z nich. Wbiłem swoje szpony w kark i zabrałem razem ze sobą na wysoką kolumnę. Pozostali nawet mnie nie zauważyli. Wbiłem swoje kły w martwego już mężczyznę i zacząłem pić jego krew. Była gorzka i nie smakowała dobrze. Po wszystkim rzuciłem jego ciałem w dół, wprost ku zdezorientowanej grupce ludzi. Spojrzeli po sobie, a ja już czułem ich strach, który z każdą sekundą zaczął przybierać na sile. Zeskoczyłem w dół. Wszystkich po kolei zacząłem gryźć, drapać i kopać. Nie mieli ze mną szans. Po niecałej sekundzie wszyscy leżeli u moich stóp, a ja stałem pośród nich umazany cały krwią. Tylko kobieta stała przede mną przerażona, przytykająca sobie dłonie do ust. Czułem jak bije jej serce, jak ostrożnie przełyka ślinę. Widziałem pulsującą żyłę na szyi.

– Nie zabijaj mnie, proszę. Mam dzieci. – Wymamrotała mizernie, patrząc na mnie błagalnym spojrzeniem. Zero świadków. Gwałtownie podskoczyłem do niej, a już po chwili usłyszałem przeraźliwy krzyk wydobywający się z jej gardła. Skierowałem swoje kły do tętnicy i wbiłem nie wzruszony prośbami. Minęła minuta, może nawet i dwie. Moje pożądanie rosło w górę, aż w końcu sięgnęło zenitu. Byłem spełniony. Rzuciłem martwym ciałem o ziemię i poprawiłem swój czarny płaszcz. Po chwili wskoczyłem na gzyms budynku i zniknąłem w ciemnościach Londynu.

*   *  *

Witam wszystkich! Bardzo cieszą mnie pozytywne komentarze pod prologiem i serdecznie dziękuję za Wasze opinie. Wiele dla mnie znaczą. Rozdział krótki, ale taki miał być. Małe przedstawienie postaci. Mam nadzieję, że się Wam podobało. Jeśli ktoś czyta, proszę o zostawienie jakiegoś kontaktu. Mogę informować na bieżąco.