Rozdział VI "Zaw­sze trze­ba działać. Źle czy dob­rze, okaże się później."

Grace

            Biegłam przed siebie, starając nie oglądać się do tyłu, mimo to moje oczy wciąż się obracały i rejestrowały ten sam obraz. Krew lejąca się strumieniami, krzyki przestraszonych ludzi oraz cyniczne uśmiechy morderców. Ich tęczówki miały czarny odcień zupełnie jak węgiel. Były szerokie i puste, pozbawione blasku. Ze strachu zaciskałam pięści i gnałam korytarzami, w końcu wypadłam na dwór. Owiał mnie zimny chłód, zadrżałam. Złowieszczy księżyc chował się za ciemnymi obłokami. Noc była przerażająca. Wciąż słyszałam przeraźliwe krzyki dochodzące z posiadłości. Nogi automatycznie ruszyły do wschodniej bramy, jakby wiedziały, że nie mogą dłużej stać w miejscu. Pędziłam, ile miałam sił, aż zabrakło mi tchu. Dotarłam do lasu i opierając się o pień drzewa, zaczęłam płakać. Panika owładnęła całe moje ciało. Nie zdawałam sobie sprawy, że kiedykolwiek zobaczę taką masakrę. To był prawdziwy mord. Zamknęłam powieki, a scena sprzed kilku minut przesuwała się po głowie niczym film. Uderzenia zegara, muzyka, wir roztańczonych par na parkiecie, a potem ciemność.

            Ciszę przerwał rozdzierający krzyk dochodzący z zamku. Serce zabiło mi mocniej. Musiałam biec dalej. Zebrałam w sobie wszystkie siły, wyprostowałam się, gotowa do biegu, gdy drogę zagrodziła mi postać. Ubrana w czarną pelerynę i ciężkie cholewy, zbliżała się do mnie krok po kroku. Twarz mężczyzny pojawiała się w świetle księżyca i nikła. Był pewny siebie i odważny. Instynktownie podjęłam próbę ucieczki. Rzucił się za mną w pościg. Potykając się o konary oraz kamienie, które rozrywały materiał mojej sukienki, skręciłam na obrzeża lasu. Facet stawiał znacznie większe kroki niż ja. Słyszałam jak ciężko stąpa tuż za mną, był coraz bliżej. W szaleńczej panice odpychałam gałęzie i nagle poczułam na ramieniu czyjeś lodowate dłonie. Chciałam je strzepnąć, jednak napastnik porwał mnie w objęcia, zatykając usta. Wylądowaliśmy przy zboczu.

            – Grace, to ja, uspokój się.

            Zaskoczona spojrzałam na twarz mężczyzny i zdałam sobie sprawę, że osobą, która mnie goniła był Fabian. Poczułam natychmiastową ulgę i wpadłam w jego ramiona, głośno szlochając.

            – Dlaczego się nie odezwałeś? Po co mnie goniłeś, do diabła?! – Wypluwałam z siebie bezsensowne słowa, nie potrafiąc poradzić sobie z paniką. – Ci ludzie… oni wszyscy nie żyją, zamordowali ich…

            – Wiem – mówił, głaszcząc mnie po głowie. – Gilmorowie zawsze urządzają takie uczty. Nie powinnaś tego widzieć.

            – Ale widziałam! To potwory! Prawdziwe bestie!

            – Wszystko będzie dobrze, tylko się uspokój. – Spojrzałam w jego brązowe oczy, które były wypełnione troską i zmartwieniem.

            – Jesteś jednym z nich – oskarżyłam go – jesteś wampirem, takim samym jak oni.

            – Nigdy bym cię nie skrzywdził. Jesteś zbyt cenna.

            – Jak mam ci zaufać? – Nie ufaj! To wampir! Pożre cię, wypije całą twoją krew, przetrawi i wypluje! I tyle z ciebie zostanie.

            – Wiem, że to prawie niemożliwe, ale postaraj się. Nie zrobię ci krzywdy, nie jestem taki, jak oni.

            – Masz rację, ani trochę nie przypominasz nas. – Oboje usłyszeliśmy ten niski, donośny baryton. Wyjrzałam zza ramienia Fabiana. Na zboczu, w szmaragdowej pelerynie i potarganych włosach stał Kieran. Był umazany krwią. W oczach rysował się gniew, jednak wyczułam coś jeszcze. Coś jakby lęk. – Kazałem ci się do niej nie zbliżać – zagrzmiał, tak jak gdyby jego słowo było prawem.  Cokolwiek powiedział, wszystko musiało się spełnić. Kieran był Księciem wampirów. Musieli go słuchać, inaczej czekała ich rychła śmierć.

            – Kieran, to nie tak. Fabian znalazł mnie w lesie, jak uciekałam… - Nie dokończyłam, bo łzy cisnęły mi się do oczu, a w gardle ugrzęzła wielka gula. Po raz kolejny pod powiekami zobaczyłam morderstwo w hrabstwie Windsor.

            Oboje dostrzegli mój stan psychiczny i rzucili mi się na pomoc, jednak to Kieran był pierwszy, który stanął u mego boku. Mój wewnętrzny głos uśmiechnął się szeroko.

            – Wracamy na dwór.

            – Chcesz ją zabrać do miejsca, z którego właśnie uciekła? – Odezwał się Fabian. Miałam wrażenie, że obydwoje walczą o moje względy.

            – Zabiorę ją tam, gdzie jej miejsce, a tobie nic do tego.

            – Jej miejsce jest w Londynie.

            – Przestańcie! – wrzasnęłam, przerywając ich przegadywania. W obecnej chwili potrzebowałam odpoczynku i spokoju, a przede wszystkim chciałam pobyć sama. Z dala od wampirów, morderstw, balów i wszystkiego, co wydarzyło się jeszcze parę chwil temu. Zrobiłam krok w stronę księcia, gdy zatrzymał mnie Fabian.

            – Chcesz do niego wrócić? Chcesz TAM wrócić? – powiedział to tak dosadnie i wyraźnie, że zabrzmiało to jak obelga. Jakbym robiła coś złego. Serce ścisnęło mnie, gdy patrzyłam na zasmucone oczy złotowłosego wampira. Nie mogłam z nim zostać, nawet jeśli przy nim byłam bardziej bezpieczna. Fabian odpowiedziałby za to własnym życiem.

            – Jeszcze się spotkamy, wiem to.

Kieran

            Byłem pieprzonym księciem i musiałem wypełniać swoje obowiązki. Niekiedy przeklinałem siebie za powrót do Windsor, bo znów wróciło moje dawne życie. Wspomnienia, które odbijały się echem w głowie, te piętrzące się nakazy i zakazy. Z dala od domu nikt nie interesował się moim statusem, cieszyłem się wolnością, czerpałem z tego wiele korzyści. A jednak ktoś znów przytargał mnie tutaj, do tego miasteczka.

            – Ojcze – wymamrotałem błagalnie. Nadszedł czas na naszą rozmowę. Nie mogłem jej uniknąć. – Chcę, żebyś wiedział, że nie zrobiłem tego świadomie.

            – Po raz kolejny naraziłeś świat wampirów – zagrzmiał chłodno, wpatrując się we mnie. Spuściłem wzrok. Mój ojciec był królem wampirów. Już wieki temu odziedziczył po dziadku to stanowisko. Rządził nie tylko hrabstwem Windsor, ale i każdym wampirem, jaki kiedykolwiek się urodził na ziemi. Wszyscy znali naszą rodzinę, bez wyjątków. Mieliśmy swoje przywileje, ale też spoczywała na nas wielka odpowiedzialność.

            – Nie jestem Geneview.

            – Oczywiście, że nie. Gdybyś nią był, nie stałbyś tu przede mną i nie prosił o łaskę! – Chłód przemawiał przez całe jego ciało, ale mimo to wiedziałem, że wkrótce mu przejdzie. Musiałem tylko udowodnić, że nie popełnię tego samego błędu co moja siostra - słono za to zapłaciła.

Grace

            Jak mogłam być taka bezmyślna i głupia? Ślepo chciałam uwierzyć w dobroć Kierana, tymczasem on z premedytacją wysłał mnie na rzeź niewiniątek. Był prawdziwym potworem bez skrupułów. Potrafił grać na moich nerwach i uczuciach, a ja oczywiście jako ostatnia idiotka pozwoliłam na to wszystko. Masz czego chciałaś – zaskrzeczała moja podświadomość, którą szybko stłumiłam. Sama już nie wiedziałam, po czyjej ona stoi stronie.

            W gorącej wodzie, pośród oparów, które unosiły się w powietrzu, leżałam naga i rozmyślałam nad swoim życiem. Chciałam zmyć z siebie cały ten brud, jaki przyszło mi nosić od czasu nieszczęsnego porwania. Co zyskałam? Życie, to z pewnością, ale czy właśnie tego oczekiwałam? Być niczym ptak zamknięty w złotej klatce, wypuszczany tylko i wyłącznie na chwilę, aby mógł rozprostować skrzydła, by potem na nowo gnieździć się w niewoli?

            Wstałam i odruchowo spojrzałam w wielkie lustro, które wisiało nad umywalką. Czułam się brudna i zhańbiona. Zhańbiona przez wampira, który był prymitywnym księciem i gardził wszystkimi. Przez głowę po raz kolejny przeszły sceny z minionego wieczoru. Niczym echo słyszałam piski ludzi, ich ostatnie tchnienia. Czy wiedzieli, co ich czeka? Czy byli gotowi na śmierć? A czy ty byłaś?

            Owinęłam się frotowym ręcznikiem i stanęłam na zimnych kafelkach. Owiał mnie chłód, jednak nie był to powiew powietrza jaki w zwyczaju towarzyszy mi podczas wyjścia z wanny. Ten chłód niósł za sobą śmierć. Serce podeszło mi do gardła, mimowolnie pchnęłam drewniane drzwi, wpadając do pokoju.

            – Fabianie, co tu robisz? – Zdziwienie w połączeniu z ulgą mieszało się na twarzy, a moje wewnętrzne „ja” znało odpowiedź. Był tu dla mnie.

            – Musiałem cię zobaczyć i sprawdzić, czy twoje serce nadal bije. – Na jego widok drgały mi wargi, a nogi robiły się jak z waty. Nie rozumiałam tego uczucia, ale ten wampir był tak inny od wszystkich innych, jakie miałam okazję poznać. Tak bardzo przypominał człowieka, że niemal zapominałam, że tkwił w nim potwór bez serca.

            – Musisz stąd iść. Jeśli zobaczy cię Kieran, albo ktokolwiek inny, stracisz swoje życie! Nie możesz tak ryzykować!

            – Grace. – Podszedł do mnie i ujął moją brodę w swoje dłonie. Przyjemny dreszcz przebiegł mi po plecach. W sekundzie zdałam sobie sprawę, że stoję przed nim zupełnie naga, w samym ręczniku. Natychmiast oblałam się rumieńcem. – Ucieknij ze mną. Daleko stąd, nikt nas nie dogoni.

            – Nie mogę – wymamrotałam zdruzgotana. Wiedziałam, że Kieran nas znajdzie.

            – Muszę wiedzieć, że jesteś bezpieczna.

            – Fabian, proszę… wypłynęło z moich ust. Nie potrafiłam się oprzeć myśli, że ucieczka mogłaby się udać. Zabrałby mnie daleko od bajkowego miasteczka i żylibyśmy długo i szczęśliwie gdzieś dalej. Rozsądek jednak podsuwał mi bardziej realne wyobrażenia tego, jak wyglądałoby nasze życie. Wiecznie w ruchu nie moglibyśmy się nigdzie osiedlić, bo wciąż prześladowałby nas cień księcia.

            – Nie mogę znieść myśli, że jesteś tu sama, bez kogoś, kto mógłby cię obronić.

            – Nic mi nie zrobią. Uwierz mi, gdyby Kieran chciał mnie zabić, już dawno bym nie żyła. Jestem tutaj bezpieczna. – Czy aby na pewno?

            – Nie rozumiem – odparł, kręcąc się nerwowo w kółko. – Gdzie się podziała dziewczyna, która jako pierwsza przeciwstawiła się księciu? Gdzie jest ta dziewczyna, która walczy o swoje i mimo swego położenia nie daje za wygraną?

            – Fabian…

            – Wiem, że jesteś tu wbrew swojej woli. Nie oszukasz mnie. Proszę tylko o jedno spotkanie. –Wie, że Kieran mnie porwał, ale skąd?

            Patrzyłam w jego oczy i nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

            – Dobrze – powiedziałam szeptem. – Spotkajmy się wieczorem w miasteczku, przy fontannie. A teraz już idź – nakazałam, popędzając go. Dostrzegłam ulgę na jego twarzy. Posłał mi najbardziej szczery uśmiech jaki posiadał i skierował się w stronę wyjścia na balkon.

            – Ładnie ci w tym ręczniku – skwitował na koniec i zniknął. Po raz kolejny policzki zaczęły mnie piec ze wstydu. Myślałam, że nie mogę być już bardziej skrępowana, gdy nagle drzwi mojej komnaty otworzyły się z impetem, a do środka weszła długonoga blondynka.

            – Och, na miłość boską, ubierz się! – wrzasnęła zdegustowana siadając na łóżku. Zarzuciłam na siebie flanelową koszulę, która zapewne należała do Kierana i spiorunowałam dziewczynę wzrokiem. Barbie, stwierdziła moja podświadomość, a ja grzecznie się z nią zgodziłam.

            Pytające spojrzenie skierowałam w stronę tajemniczej przybyszki. Nie znałam jej, jednak po urodzie wiedziałam, że nie jest człowiekiem. Może nie widziałam setek wampirów, ale byłam pewna, że tak wyglądają tylko nieludzie.

            – Dla twojej świadomości, jestem siostrą Kierana. Leila – rzekła, ale nie wysunęła ręki w moją stronę. Jasno dała mi do zrozumienia, że jest moim wrogiem i ma mnie za nic. Jej postawa oraz nonszalancja mówiły same za siebie. – Chciałam sprawdzić, jak wygląda pomiot, który zamieszkuje moje komnaty.

            – I co, napatrzyłaś się? – odparłam sarkastycznie. Nie miałam zamiaru okazywać słabości oraz pozwolić wejść sobie na głowę. Kieran i to, że się go boję to jedno, ale dawanie sobą pomiatać to drugie. Żadna Barbie nie będzie mnie tak traktować, nawet jeśli jest wampirem!

            – Pyskata jesteś, może nawet się dogadamy.

            – A może nie. Rodzinę królewską powinny obowiązywać pewne maniery, których ty raczej nie posiadasz. – Mój wewnętrzny głos zawarczał ostrzegawczo, ale nie zwracałam na niego uwagi. Jakoś nagle stałam się odważną istotą. Leila spiorunowała mnie wzrokiem, pewnie gdyby mogła, zabiłaby mnie nim.

            – Słucham?

            – Odwiedzając gości raczej się puka. Nie uczyli tego w szkole dla księżniczek?

            – Nie jesteś naszym gościem! Ty… ty mała żmijo! – Zasmuciło mnie jej porównanie, że też akurat musiała nazwać mnie takim paskudnym gadem.

            – Czego tu szukasz?

            – Rozrywki – stwierdziła szybko. Wściekła podeszłam do drzwi i otworzyłam je na oścież.

            – Tu jej nie znajdziesz. Wyjdź.

            – Nie możesz mnie wyrzucić z mojego zamku!

            – Nie wyrzucam cię z zamku, tylko z komnaty, która w obecnej chwili należy do mnie. Mogłabyś, czy mam zawołać Kierana? – Właściwie sama nie wiedziałam, czy dobrze robię. Leila była wampirem, porywczym, z tego co zdążyłam zauważyć. Jeśli by chciała rzucić mi się na szyję i pozbawić życia pewnie zrobiłaby to w mgnieniu oka. W zasadzie nie miałam nawet pojęcia, co zrobiłby mój porywacz w obecnej sytuacji. Czy obroniłby mnie?

            Leila podniosła się z łóżka i tanecznym krokiem ominęła mnie. Moja podświadomość właśnie biła mi brawo i wiwatowała na moją cześć. Kiedy księżniczka przestąpiła przez próg komnaty, odwróciła się na pięcie.

            – Pożałujesz tego. – I ruszyła tam, skąd przyszła.

            Opadłam zwycięsko na łóżko i z triumfalnym uśmiechem przyklejonym do twarzy gapiłam się w sufit. Przez ułamek sekundy poczułam się niezwykle silną i niezależną kobietą. Cieszyłam się jak dziecko na nową zabawkę z dogadania wampirzycy, gdy coś sobie uświadomiłam. Jeśli cała rodzina Kierana jest taka jak Leila, to masz przesrane – zawarczał mój wewnętrzny głos.

Kieran

            Ulgę oraz ukojenie własnych myśli przyniosła rozmowa z Viperem. Zawsze potrafił pocieszyć i postawić na nogi, choć w dużej mierze denerwował swoimi morałami. Tym razem brat okazał się niezwykle pomocny, gdyż nie raczył mnie mądrościami życiowymi, a po prostu stał i słuchał, a tego właśnie mi było trzeba po rozmowie z ojcem. Nikt nie rozumiał tego, co się działo między mną, a Grace. Wszyscy sądzili, że chcę ją zmienić w wampira. Często zatracałem się we własnych myślach i szukałem odpowiedzi na pytanie, jednak nigdy jej nie znalazłem. Coś głęboko w środku nakazywało mi utrzymywać tę małą dziewkę przy życiu i pilnować jak oka w głowie, jednak znacznie większa część mnie pragnęła zatopić w niej swoje kły i rozszarpać na strzępy z byle powodu. Miałem przez to dwa oblicza.

            – To niewiarygodne! Ojciec porównał mnie do Geneview…

            – Wiesz, że po śmierci Ikara stał się surowy – przypomniał mi Viper. Siedzieliśmy w salonie, oboje sącząc whisky. Ona zawsze uspokajała. Można by rzec, że koiła nerwy każdego wampira. Nie działał na nas alkohol, albo przynajmniej nie działał w taki sposób jak u ludzi. Nigdy nie kręciło mi się w głowie i nie czyniłem przez to zła. Można by rzec, że byliśmy uzależnionymi alkoholikami, a jednak wciąż trzeźwymi. To dość absurdalna myśl.

            – Geneview, moja słodka Geneview…  zamruczałem pod nosem, wpatrując się w blady księżyc. I w tej słodkiej, utopijnej chwili, do salonu wpadła wściekła Leila. Wyrwała z moich rąk butelkę i jednym haustem pochłonęła całą zawartość. Spojrzeliśmy z Viperem na siebie zdziwieni.

            – Co się tak gapicie, jakbym wam pół rodziny widelcem zajebała? – Stłumiłem swój śmiech, jednak Viper zaczął się jej badawczo przyglądać.

            – Z pewnością nie pół rodziny, ale większą część służby owszem – odparł w połowie żartem, a w połowie serio, a Leila zgromiła go przenikliwym wzrokiem. Cóż, miał rację. Dzięki naszej kochanej siostrzyczce zmienialiśmy personel średnio raz na rok. Żaden ogrodnik – czy też kelner – nie był w stanie oprzeć się wdziękom długonogiej blondynki, a ona umiejętnie to wykorzystywała.

            – Po coś ją tu przywlókł? – Skierowała do mnie swój oskarżycielski ton, a ja już wiedziałem, że szykują się kłopoty. Leila nie lubiła konkurencji, nie lubiła nowych dziewczyn w zamku, a już na pewno nie ludzi. W ogóle zastanawiałem się, czy jest jakaś rzecz, którą ona darzy sympatią.

            – Czyżbyś poznała już moją słodką dziewczynkę?

            – Słodką dziewczynkę? – powtórzyła jadowicie z szeroko otwartymi oczami. – To demon wcielony! Ma niewyparzony jęzor i do tego jest nadęta jak bufon! Sądziłam, że masz lepszy gust, Kieranie.

            – Jest podobna do ciebie, powinnyście się dogadać – powiedział Viper i zrobił ogromny błąd, wymawiając te słowa. Leila wpadła w furię, a co za tym idzie – rozniosła pół salonu. Wszędzie zaczęły latać stołki, obrazki i wazony. Nie oszczędziła nawet porcelany z XV wieku, którą matka tak uwielbiała.

            – Nikt nie będzie mnie do niej porównywał! I nikt nie będzie mnie tak traktował! Jestem księżniczką!

            – Uspokój hormony, królewno – zawarczałem, zabierając z barku kolejną butelkę whisky. – Po co do niej poszłaś?

            – Bo słyszałam, jak z kimś rozmawia i chciałam to sprawdzić. Myślałam, że to ty.

            – Co takiego? Kto to był? – Mój puls, gdybym go miał, właśnie w tej chwili by przyśpieszył.

            – Nie wiem, mogło mi się zdawać, bo gdy weszłam, w komnacie była tylko ona.

Grace

            Nerwowo przytupywałam nogą, patrząc w swoje odbicie w lustrze. Włosy miałam w nieładzie, potargane i poskręcane. Wcisnęłam się w swoje dżinsy, które zawsze mnie uciskały. Zdumiona stwierdziłam, że teraz są dobre, a oczy mi posmutniały. Schudłam od czasu przybycia tutaj.

            W szybkim tempie przemieściłam się do garderoby, gdzie nałożyłam na siebie czarną bluzkę z cekinami, która jakimś cudem na mnie pasowała i balerinki. Upięłam włosy w luźny kucyk i niepostrzeżenie wyszłam z komnaty. Chciałam ładnie wyglądać i sprawić dobre wrażenie na Fabianie. Domyślałam się, że to może być nasz ostatni raz – ostatni, gdy się widzimy.

Wymknęłam się z zamku i popędziłam przez las na umówione spotkanie. W głowie pogrzmiewała tylko jedna myśl: już nigdy go nie zobaczysz!. Wiedziałam, że Kieran zabije Fabiana, jeśli przekroczy granice. Z niewiadomych mi przyczyn on nie życzył sobie, abym miała z nim kontakt. Sądziłam, że to zwykła zazdrość, jednak w głębi duszy zdawałam sobie sprawę, że chodzi o coś jeszcze. Ta niewypowiedziana wojna wisiała w powietrzu.

            Dotarłam na miejsce spotkania w momencie, kiedy słońce schowało się za horyzontem. Zaskakująco łatwo przyszło mi wymknąć się z pałacu. Potarłam rękami o ramiona, gdy poczułam znajomy chłód. Tak kojący i tak przyjemny. Nagle czyjeś dłonie zacisnęły się na moich biodrach, a mnie ogarnął dreszcz.

            – Przyszłaś.

            – Nie mamy dużo czasu – wydukałam, odwracając się do niego przodem. Był ubrany jak zawsze – po szlachecku: gustowna, czarna peleryna zapinana rzędem drobnych, dekoracyjnych, kosztownych guzików oraz ciemne, szerokie spodnie wpuszczone w buty szyte z miękkiej skóry, z ukośnie ściętymi cholewami i zadartymi noskami, farbowane na żółto. Uzupełnieniem stroju była misternie wykonana, zdobiona złotem i klejnotami karabela, przypięta do boku za pomocą specjalnego pasa ze skórzanymi rapciami. Wyglądał jak człowiek nie z tej epoki. W jego oczach malował się niepokój, jednak dostrzegłam blady uśmiech. Cieszyłam się na jego obecność. To on pokazał mi, że wampiry nie były krwiożerczymi potworami, że nie musziały zabijać. Przez ten krótki czas zdążyłam go polubić i coś, choć nie do końca wiedziałam co, kazało mi przy nim po prostu trwać. Och, jakież życie było niesprawiedliwe!

            – Wie, że tu jesteś? – zapytał, a ja wiedziałam, że chodzi mu o księcia.

            – Nie byłoby mnie tutaj, gdyby wiedział – odparłam, przypominając sobie Kierana. Nienawidził go. Nienawidził całej rodziny Fabiana, a ja nie wiedziałam, dlaczego.

            – Grace – ujął w dłonie moją brodę i przybliżył do siebie. Serce łomotało w mojej piersi jak szalone. Cholera! Ten mężczyzna jest taki piękny! – muszę wyjechać z Windsor.

            – Wiem – zaszlochałam. Czułam się jak w powieści Szekspira. Jak Romeo i Julia oraz ich zakazana miłość.

            – Ucieknij ze mną. – Zacisnęłam mocno powieki. Wiedziałam, że książę znajdzie mnie wszędzie. Byłam świadoma konsekwencji. Nie mogłam pozwolić na śmierć Fabiana, a to by na pewno nastąpiło. Zdawałam sobie sprawę z faktu, że w starciu z Kieranem Fabian nie miałby szans.

            Spuściłam głowę i zatraciłam się w jego ramionach. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu pozwoliłam sobie na taką bliskość. Coś mnie do niego przyciągało. Wciągnęłam głośno powietrze i ten jego specyficzny zapach. Tylko on pachniał tak bosko. Moja podświadomość była skonsternowana i patrzyła na mnie spod byka. Wiedziałam, że wolała Kierana i sposób, w jaki mnie traktuje.

            – Wiesz, że nie mogę. Jestem na uwięzi.

            – Nic cię tu nie trzyma. Jeśli pójdziesz ze mną, gwarantuję ci życie pełne wrażeń.            – Fabian. – Spojrzałam w jego szare oczy. Nie mogłam przywyknąć do tego, że gdy zmienia mu się nastrój, zmienia się również kolor tęczówek. To było takie dziwne, ale z drugiej strony, co tutaj nie było dziwne?

            – Znam cię tak krótko, zaledwie parę dni…

            – Mamy mnóstwo czasu na poznawanie siebie, obiecuję ci to. Do licha, Grace, jestem wampirem! Mam całą wieczność! – Przerwał mi, pełen lęku i niepewności. Byłam zagubiona, stałam między młotem a kowadłem. Och, jak mogłam pozwolić na to, by znaleźć się w takiej sytuacji? Zostając z Kieranem nie wiedziałam, co mnie czeka. Mogła to być nawet śmierć. Dotychczas nie miałam bladego pojęcia, jaką książę zgotuje mi przyszłość.

Pokręciłam głową, a w oczach wzbierały łzy. Dopiero co go poznałam, a już musiałam się z nim żegnać. Nie chciałam i nie miałam prawa skazywać go na pewną śmierć.

            Wiedział już, że nigdzie z nim nie pójdę. Spojrzał na mnie tęsknym wzrokiem i zbliżył niebezpiecznie blisko. Po sekundzie wbił w moje usta swoje wargi i żarliwie pocałował. Ta pieszczota była pożądliwa, język i wargi zachęcające. Oplótł mnie ramionami i przyciągnął do siebie, ściskając mocno. To był nasz pierwszy – prawdziwy,   a zarazem ostatni –pocałunek.

            Sekundę później patrzyłam jak odchodzi i znika gdzieś pomiędzy targiem. Ścisnęło mnie w gardle. Głupia! – zaskrzeczała podświadomość – nigdy go nie będziesz miała, on nigdy nie był twój! Tak, wewnętrzny głos miał rację. Czemu więc opłakiwałam kogoś, kogo nigdy nie miałam? Łzy płynęły po policzku gdy tak patrzyłam na pusty już plac. Jego obecność sprawiała, że czułam się lepiej, że jakoś odnajdywałam się w tym cholernym świecie wampirów, a teraz? Teraz go nie ma! Och, co ja zrobiłam?      

"Zawsze. 

Na­wet w cza­sach po­gar­dy, 

w których niena­wiść pot­ra­fi 

zemścić się w na­jok­rutniej­szy sposób,

 nie można stra­cić wszystkiego.* "

Kieran

            Pośpiesznym krokiem szedłem wzdłuż korytarza, nie przejmując się ciemnością. Słowa Leili mnie zaalarmowały na tyle, że musiałem sprawdzić co się dzieje z Grace. Któż oprócz mnie mógł zakłócać spokój mojej niewolnicy? Na myśl przychodziła mi tylko jedna osoba i musiałem to sprawdzić. Wszedłem do komnaty pełny niepewności, przestrachu w oczach. Omiotłem puste otoczenie. Na łóżku leżał mokry ręcznik, a zaraz obok niego flanelowa, kraciasta koszula, która była moja. Przy małym biureczku sączyła się lampka, drzwi od łazienki były uchylone. Wszedłem ostrożnie do środka. Nic. Pusto. Przeczesałem całą komnatę począwszy od garderoby, skończywszy na balkonie. Nigdzie jej nie było. Ona uciekła.

Wiem, wiem, wiem.

Znowu u niektórych z Was mam ogromne zaległości. Nadrobię, wiecie, nie?

Mam lenia. Nie wiem, czy to przez pogodę, czy przez to, że zbliża się mój upragniony urlop.

Jeśli chodzi o rozdział to myślę, że fani Team Kierana nie są zadowoleni, a wręcz oburzeni. Ale spokojnie, spokojnie. Nie ma źle ;)

Gracie może w Assasyna albo Wiedźmina? Bo wiecie, za niedługo wychodzą nowe części i ja się już tak tym jaram, że ja cieee! Też tak macie?

Aha, nowy główny. Więc, stworzyłam go, ale nie mogę się zdecydować, który dodać najpierw, więc jakbyście mogli mi pomóc chociaż z nagłówkiem i wybrać. Co wy na to? Który wam pasi?

Pomóżcie mi!

* Cytat Andrzeja Sapkowskiego