Prolog

Dzień zapowiadał się pogodnie. Od rana słońce pływało po bezchmurnym niebie. Było parno i duszno, a po południu pojawiło się kilka szarych chmurek. Od razu przypomniałam sobie słowa mojej babci – z dużej chmury mały deszcz. Byłam więc spokojna. Pod wieczór niebo poszarzało, a promienie słoneczne zaczęły znikać. Wiatr przypominał już huragan, a na moją twarz zaczęły spadać krople deszczu. Zrobiło się nieprzyjemnie. Wszystkie drzewa i krzewy zaczęły falować, liście tańczyły na wietrze. Tworzyły się coraz większe kałuże. Duże i ciężkie krople deszczu zaczęły gwałtownie spadać w dół niczym ściana. Stróżka wody biegła w kierunku studzienki kanalizacyjnej. Po chwili piorun rozświetlił ciemne niebo. Było już wiadome, że idzie burza. Z daleka słychać było grzmoty, które przybierały na swej sile i masie. Pioruny co kilka sekund rozdzierały niebo, głośniejsze, bliższe i przerażające. Silny deszcz bębnił o szyby i dachy, jakby chciał wedrzeć się do środka budynków. Nikogo nie było na ulicy. Wszyscy pochowali się w swoich domach i tylko ja stałam na środku Tower Brige, wpatrując się w niespokojną Tamizę.

Nienawidziłam burzy. To ona odebrała mi rodziców. Ubiegłego lata, jak co roku, wybierali się na zjazd miłośników starych samochodów. Uwielbiali je. Zawsze marzyli, by choć raz przejechać się Astonem Martinem. Tata mówił, że to Ferrari wśród wszystkich klasyków. Nigdy nie rozumiałam ich fascynacji, ale zawsze szanowałam ich pasję.

Tamtego dnia szalała straszna burza, mimo to i tak pojechali aż do Crawley. Tato cały czas mówił, że to będzie wielki dzień, że zdoła obejść starego Freda i zrobi fotkę jak siedzi w Astonie. Wciąż powtarzał „Zobaczysz Grace, tym razem się uda!”. Tak bardzo chciałam, żeby jego marzenie się spełniło.

Nie zdążyli dojechać na miejsce. Wiatr był tak silny, że zrywał gałęzie. Kiedy jechali drogą M23 piorun uderzył w ciężarówkę przewożącą drzewo. Belki z samochodu zerwały się i poleciały prosto na jadący z tyłu samochód. Na samochód rodziców. Tata stracił panowanie nad kierownicą i wtedy przekoziołkowali, a samochód obrócił się. Jedynie cud mógł ich uratować, ale i jego zabrakło.

Siedziałam wtedy w domu, oglądając telewizję. Nie miałam o niczym pojęcia. Dopiero wieczorem otrzymałam telefon od komisarza Richardsa Goteriera. W środku nocy zabrali mnie do szpitala na identyfikację zwłok, ale nie mogłam tego zrobić. Nie potrafiłam patrzeć na mych rodziców, na ich pokiereszowane ciała. Wtedy wezwano ciotkę Audrey, która zabrała mnie stamtąd. Następnych dwóch miesięcy nie chciałam pamiętać. Wszystko działo się w tak szybkim tempie, a ja miałam wrażenie, że nie dam rady dalej żyć.

Moimi prawnymi opiekunami zostali ciotka Audrey i wuj Ben Briggs. Mieli się mną zajmować do czasu, aż skończę 21 lat i osiągnę pełnoletność. Czas gnał do przodu, a ja jakbym zatrzymała się w miejscu. Wciąż miałam przed oczami rodziców i ich ciepłe twarze. Te uśmiechy, kiedy tylko koło nich przechodziłam, błysk w oku, gdy zobaczyli jakiegoś czterokołowca. Wciąż wyobrażałam sobie, że mam rodzinę, że mam dla kogo żyć. Zamknęłam się w sobie. Odizolowałam od reszty świata i trwałam dalej w swoich marzeniach. A życie przemykało mi między palcami niczym piasek.

Nie miałam przyjaciół. Nie chodziłam do centrum handlowego na zakupy i nie chichotałam jak dzieciak na każdą nową rzecz. Nie czerwieniłam się też, kiedy jakiś chłopak się do mnie uśmiechnął, bo nigdy się nie uśmiechnął. Nikt mnie nie zauważał, albo to ja nie zauważałam nikogo. Moje niegdyś piękne, brązowe włosy stały się koloru czarnego i były wiecznie w nieładzie. Skóra koloru niczym marchew przeistoczyła się w bladą, zaniedbaną, wręcz przeźroczystą, pozbawioną blasku słońca. I nawet oczy, nawet te piekielnie zielone oczy, które mama tak uwielbiała, straciły swój dawny blask. Można było z nich odczytać smutek i cierpienie.

 Często myślałam o samobójcach. O tym, jaką mają odwagę, by to zrobić. Przecież coś musiało ich do tego skłonić, popchnąć do tak haniebnego czynu. Muszą mieć odwagę, żeby targnąć się na własne życie. Zawiesić na swojej szyi pętelkę, wbiec pod pociąg czy skoczyć z wieżowca.

Stałam tak u szczytu mostu Tower i zastanawiałam się nad własnymi myślami. Czy ja miałam odwagę? Czy chciałam właśnie w taki sposób zakończyć swój marny żywot? Rzucić się w otchłań Tamizy i skończyć swe męki? Nie miałam, a jednak to zrobiłam. Jednak skoczyłam.

***

Witam serdecznie na moim Blogu. Znacie mnie z wielu opowiadań, jednym z dzieł jest step-to-hell. Mam nadzieję, że ta historia Wam się spodoba. Zachęcam do przeczytania zakładek ;) Pozdrawiam!

Ps. Klawiatura nie gryzie.