Rozdział VII "Trud­no zos­ta­wić przeszłość za sobą kiedy wciąż się nią żyje... "

Stałam skonsternowana pośrodku placu, zimne krople deszczu spadały na moje ciało, a ja tłumiłam w sobie łzy. Życie było niesprawiedliwe i okrutne. Najpierw odebrało mi rodziców – dwoje ludzi, którzy byli dla mnie wszystkim i darzyłam ich bezwarunkową miłością – potem odebrało mi moją słodką wolność. Stałam się cennym obiektem w muzeum. A na sam koniec odebrało mi własną wolę.

            Życie to gra. Gra, w której nie często wygrywamy. Niekiedy, gdy się nam poszczęści, albo jak mawiała moja babcia – dostaniemy szansę od Boga – dajemy się unieść chwilom i te chwile powinny wiecznie trwać. Jednak wszystko ma dwa końce i nasz żywot też. Rodzimy się by żyć, a żyjemy, by umierać. Czy nie jest to ironią? Jakże absurdalnym stwierdzeniem? Przez większość swego życia cierpimy. Krzyżujemy już i tak krętą drogę i choć staramy się wyjść na prostą, zawsze, ale to zawsze musimy zboczyć. Nie bylibyśmy ludźmi, gdybyśmy nie błądzili. A wampiry? Czy one nie popełniają błędów? Nie są idealni. W końcu uczą się od najlepszych.

            Nienawiść jest jak insekt, którego nie da się wytępić. Wypełnia nas od środka i zatraca w sobie. Sprawia, że czujemy odrazę do drugiej osoby i życzymy jej jak najgorzej. Niekiedy przeradza się to w obsesję. Wróg staje się nam jeszcze bliższy niż przyjaciel. I tak też właśnie było ze mną i Kieranem. Nienawidziłam go, bo to on odebrał mi wszystko, co dotychczas miałam, choć było tego niewiele.

            – Zamierzałaś mi uciec?

            – Tobie? – Wyprostowałam się i ukryłam swoje łzy przed księciem. Wiedziałam, że mnie znajdzie. To była tylko kwestia czasu nim opuści mury swojego domostwa i ruszy w gonitwę za mną. Stał w ciemnych dżinsach i jasnym podkoszulku dwa metry ode mnie. Jego czarne włosy ułożyły się w artystyczny nieład, a oczy nadal miał niebieskie. – Myślałam, że to niemożliwe.

            – Zgadza się, panno Chadwick. Idziemy? – Rozłożył ręce w kierunku swego królestwa, a ja, patrząc po raz ostatni w miejsce zniknięcia Fabiana, ruszyłam naprzód.

            Nie mogłam się zdradzić ani uronić chociażby łezki. Mój głos musiał brzmieć pewnie i jak zawsze zadziornie. Byłam zmuszona się kryć. Któż wie, co by się stało z moim kompanem, gdyby dowiedział się o nas książę. Mimo że, w głębi rozpadałam się właśnie na milion kawałeczków, zupełnie jak rzucone lustro o podłogę, na zewnątrz miałam twardą skorupę, która nałożyła na twarz maskę zwycięstwa.

            – Dlaczego opuściłaś zamek?

            – Chciałam sprawdzić, czy rzeczywiście wszędzie mnie znajdziesz.

            – Rozczarowana? – Spojrzał na mnie z szaleńczym błyskiem w oku, choć po twarzy przebiegał chytry uśmieszek.

            – Zaskoczona to słowo, którego bym użyła. Zadziwiasz mnie i nie jestem pewna, czy mi się to podoba. – Wspinaliśmy się na szczyt góry, która dzieliła miasteczko od zaczarowanego zamku. Noc była spokojna i nieco chłodna, jednak moje ciało rozpalał gniew. Rozmowa potoczyła się w innym kierunku.

            – Chciałabym kiedyś sama przejść się po tej cudownej wsi.

            – Nadarzyła się już taka okazja – odparował, nie spuszczając z tonu. Był rozbawiony i nieco przygaszony. Dość dziwne połączenie. Umilkłam, dając świadomości myśleć o Fabianie. O tym, co właśnie robi, jak daleko zaszedł i czy myśli jeszcze o mnie i tym żarliwym pocałunku. Wierzchem dłoni dotknęłam swoich ust, przypominając sobie jego smak. Miał lodowate usta i skamieniałą twarz, a mimo to podobał mi się ten chłód.

            Dotarliśmy do zamku w ciszy. Nikt nie powitał nas przy bramie głównej oraz schodach wiodących do rezydencji. Przekroczyłam próg i napotkałam chłodne spojrzenie Kierana.

            – Dlaczego mnie okłamujesz? – Skonsternowana spojrzałam w jego stronę. Kurwa! Domyślił się! Zdumiona, rozszerzyłam powieki i wspięłam się na schodki, prowadzące do mojej sypialni. Podążył za mną.

            – Nie wiem, o czym mówisz.

            – Wiesz – odparł, a kiedy nic nie odpowiedziałam, kontynuował. – Nie jestem głupi. Wyczuwam, kiedy kłamiesz i coś mi mówi, że byłaś razem z Fabianem. Z wampirem, z którym zakazałem ci się spotykać. Śmierdzisz nim, czuję jego zapach.

            Przeklęłam w myśli. Więc to tak? Oni wyczuwali siebie nawzajem poprzez zapach? Weszłam do komnaty i nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Czy usiąść i spokojnie wysłuchać, co ma mi do powiedzenia, czy przeprosić za kłamstwo, czy może dalej brnąć w to wszystko, udając niewiniątko. Stanęłam niemal na środku i niczym skruszona dziewczynka spuściłam głowę w dół.

            – Nie zaprzeczysz?

            – Nie – odparłam dumnie, a mój wewnętrzny głos właśnie fiknął kozła do tyłu. – Mam prawo spotykać się z kim tylko zechcę.

            – Nie masz takiego prawa. Ty nie masz żadnych praw! – zawarczał groźnie, ale nie przestraszyłam się go. Dzielnie stałam, wpatrując się w te błękitne ślepia, które jeszcze nigdy nie zmieniły przy mnie koloru. To zaskakujące, że Fabianowi kolor tęczówek zmieniał się wraz z nastrojem, a książę nie posiadał takiego daru. Choć może to było bardziej jak przekleństwo? W końcu zawsze zdradzało jego zamiary.

            –Słucham? No teraz to chyba żartujesz! – warknęłam pełna gniewu. Kieran obrzucił mnie sceptycznym i lodowatym spojrzeniem. Był dla mnie krwiożerczym potworem, który gardzi ludźmi.

            – Nie żartuję – prychnął i przemieścił się w stronę łóżka. – Jesteś moją niewolnicą, a niewolnice nie mają praw. – Wryło mnie w podłogę. Nie mogłam pojąć jego toku myślenia. Jeszcze parę dni temu zapewniał mnie, że nie jestem niewolnikiem, a w obecnej chwili dał mi jasno do zrozumienia, gdzie moje miejsce. Kim więc dla niego byłam? Zabawką, którą jak się znudzi rzucał w kąt? Rozrywką na gorsze dni?

            Rozgniewana podeszłam do niego i uderzyłam pięścią w tors. To był impuls, który zareagował zbyt szybko. Kieran obnażył swoje kły.

            – Nie waż się tego więcej robić! – Ten ostry ton tylko zachęcił mnie do działania dalej. Chciałam sprawdzić jego możliwości. Nie bałam się śmierci. W końcu sama zamierzałam odebrać sobie życie. Jakaż była w tym różnica?

            – Bo co mi zrobisz, zabijesz mnie? Proszę, zrób to! – wrzasnęłam z determinacją w głosie. I proszę  – nasza kolejna rozmowa, która przerodziła się w kłótnię. Miałam ich już po dziurki w nosie! – Odpowiesz mi wreszcie na pytanie? Po co mnie uratowałeś?

            – Nudziło mi się – parsknął w przelocie, wciąż rzucając we mnie gniewnym spojrzeniem.     

– Nie wierzę ci. Musiałeś mnie uratować z jakiegoś powodu – brnęłam dalej, w pełni świadoma tego, że i tak nie uzyskałam odpowiedzi. Pytałam już nie raz, a Kieran był jak jezioro bez dna.

– Prawda jest taka, że jesteś moją zachcianką. Nikim więcej.

Ogarnęła mnie wściekłość. Rzuciłam w niego poduszką i praktycznie wszystkim, co miałam pod ręką. Fala gniewu przypłynęła tak nagle, dając mi niewielkie pole do popisu. Kieran raz po raz unikał moich uderzeń i wychodził z opresji cało. Cholerny wampir!

– Nic dla ciebie nie znaczę, tak? – Poczekałam, aż kiwnie głową, a kiedy to zrobił, podeszłam do lustra i rozbiłam je. Walić siedem lat nieszczęścia! Z niezwykłą odwagą podniosłam kawałek szkła z podłogi i przyłożyłam go sobie do ręki. Wewnętrzny głos schował się gdzieś i na pewno nie popierał mojej decyzji. Z miną zwycięstwa patrzyłam na reakcję Kierana. Widziałam, jak jego oczy się rozszerzają.

– Nie zrobisz tego!

– No to patrz! – warknęłam i przejechałam kawałkiem szkła po swoich żyłach na nadgarstku. Zapiekło. Poczułam, jak rozdziera mi się skóra pod wpływem ostrego narzędzia, a po chwili z rany zaczęła sączyć się krew. W jednym momencie zakręciło mi się w głowie.

– Ty idiotko! – Kieran doskoczył do mnie w mniej niż sekundę i wyrwał z ręki szkło. Chwycił mocno za nadgarstek, po czym zbliżył wargi do rany. Chciałam mu się wyrwać, ale uścisk był zbyt silny. Rozłożył mi dłoń i polizał draśnięcie, z którego lała się stróżka czerwonej cieczy. Pieczenie ustało, a na moich oczach rana zaczęła się goić. Zdumiona, otworzyłam szeroko usta.

– Więc jednak się mną przejmujesz.

– Prędzej twoją krwią. Jeśli zrobisz to jeszcze raz, nie gwarantuję, że powstrzymam się od wyssania z ciebie życia – rzucił ozięble i wyszedł z komnaty.

Stałam tak jeszcze przez chwilę, wpatrując się w drzwi. Spojrzałam na nadgarstek, który prócz czerwonego śladu, nie miał ani jednego zadrapania.

Kieran

            – Synu. – Spojrzała na mnie z chłodnym wyrazem twarzy. – Jakie masz plany wobec niej? – Zastygłem na moment. Plany? Bóg to jeden wiedział. Wierzyłem, że ta dziewczyna pomoże mi w przyszłości. Blizny na moim ciele wciąż się rysowały i nadal piekły. Nie mogłem nic na to poradzić. Sabrina, przeklęta Sabrina! A mówią, że wiedźmy nie istnieją, że nie rzucają uroków i ich klątwy nie działają. Ja miałem niezbite dowody na zaprzeczenie wszystkim tym suchym faktom.

            – Chyba się w niej nie zakochałeś?

            – Nie mógłbym zakochać się w człowieku, przecież wiesz – prychnąłem pełny oburzenia. Nawet gdybym chciał obdarzyć moją słodką niewolnicę jakimkolwiek uczuciem, nie odważyłbym się. Widziałem, co się stało z Geneview, widziałem jej ból i cierpienie. Nie miałem zamiaru przechodzić przez to wszystko tak, jak ona.

            Matka odetchnęła z ulgą. Nic dziwnego, straciła już dwójkę swoich dzieci. Nie zamierzałem do nich dołączyć tak szybko.

            – Pokaż mi je – rozkazała, a ja wiedziałem, o co chodzi. Ściągnąłem koszulę i odwróciłem się do niej tyłem. Czułem, jak jej chłodne palce dotykają moich przeklętych blizn. Piekły pod wpływem jej dotyku, jednak nie okazałem bólu. Ból był dla słabeuszy, dla mięczaków.

            – Jest ich coraz więcej – stwierdziła szybko, a ja zakląłem pod nosem. – Niebawem będą już wszędzie, a ty będziesz jeszcze bardziej szkaradny niż teraz.

            – Znajdę antidotum. W każdym zaklęciu jest jakaś luka.

            – Nie marnuj czasu – odparła, mając na myśli Grace. Może rzeczywiście marnowałem czas z tą małą? A może pogodziłem się z faktem, że wkrótce moje długoletnie życie dobiegnie końca? I nie miałem tu na myśli śmierci, o nie. Sabrina postarała się już o to.

            – Myślisz, że ojciec ją zaakceptuje? – Matka spojrzała na mnie twardo. Jej jasno niebieskie oczy, które wyglądały niemal tak samo jak moje, były lekko zaróżowione. Zastygła w bezruchu i na moment przestała oddychać.

            – Nikt z dworu jej nie zaakceptuje. Nie licz na to. Powinieneś pozbyć się zbędnego balastu nim zrobią to inni. Chcesz, żeby wykorzystali ją jako broń przeciwko tobie?

            – Nie odważą się!

            – Mówiłeś to samo o Sabrinie, a jednak ona się nie patyczkowała. Te blizny świadczą wyłącznie o tym, że mają nad nami przewagę. Więc jeśli z jakiś powodów nie chcesz, by coś się stało tej dziewce, pozbądź się jej.

            Tymi słowami Beatrice zakończyła rozmowę i wyszła z komnaty. Miała rację. Moi wrogowie tylko czekali na słabość. Oni zawsze byli krok za mną. Opuszczając Windsor liczyłem na to, że zostawią mnie w spokoju, jednak łowcy nie poddawali się tak łatwo. Byli zwarci i gotowi do ataku w każdej chwili i tylko czekali na jeden zły ruch. A wszystko dlatego, że byłem księciem. Następnym, który miał zasiąść na tronie. Tak wiele krzywd dotknęło naszą rodzinę: śmierć Ikara, klątwa Sabriny oraz Genewiev… Ona miała najgorzej.

Grace

            To był lipcowy poranek. Słońce leniwie błąkało się po niebie, na którym nie widać było ani jednej chmurki. Było parno i duszno, jednak nie zapowiadało się na burzę. Normalna, letnia pogoda. W tą wczesną porę postanowiłam wyściubić w końcu nos poza granicę własnej komnaty i dowiedzieć się czegoś nowego. Nie mogłam czekać na Kierana i jego chęć do zwierzeń. Prędzej doczekałabym się śmierci.

            Zeszłam na dół schodami, i zawędrowałam do lobby. Było przestronne i niezwykle chłodne. Otaczał mnie szary kolor ścian wraz z białymi meblami. Nawet fotografie w ramach wydawały się poblakłe i pozbawione życia. Z całą pewnością lobby nie należało do przyjemnych miejsc w zamku. Skierowałam się do wschodniego skrzydła i minęłam wielkie wrota prowadzące do sali balowej. Przeszedł mnie dreszcz, przypomniawszy sobie o nocy, w której uciekłam z pałacu po raz pierwszy, przerażona masakrą, jaka się tam odbywała. Za nic w świecie nie zamierzałam tam wchodzić po raz kolejny. Skręciłam w prawo i natrafiwszy na kuchnię stwierdziłam zdumiona, że dawno nic nie jadłam. Mój żołądek jakby na potwierdzenie tego zaburczał głośno. Podeszłam do srebrnej lodówki i otworzyłam ją z nieoczekiwanym drżeniem. Spodziewałam się zobaczyć jakiś przerażający widok typu krew w woreczkach, kawałki czyjegoś ciała w plastrach, czy coś w tym stylu. W końcu nie wiedziałam co jadają wampiry. Ku mojemu zdziwieniu lodówka była przepełniona owocami oraz sporą ilością alkoholu.

            Wzięłam do ręki jabłko, jednak moja podświadomość podsunęła mi pod nos Whisky. Nie należałam do osób pijących z rana. Prawdę mówiąc, w ogóle nie należałam do osób pijących o jakiejkolwiek porze. Jakoś po śmierci rodziców nie popadłam w alkoholizm i nie upijałam się na każdym możliwym kroku. Pora to zmienić. Pochwyciłam szklaną butelkę o nazwie Apple Jack i postawiłam przed sobą na blacie. Rozglądnęłam się w poszukiwaniu jakiejś szklanki. Bardzo przytulna kuchnia została urządzona w stylu orientalnym. Kameralny klimat zawdzięczała brązom oraz drewnianym elementom, takim jak belki na suficie oraz wykończone mahoniem szafki. Przez chwilę zastanawiałam się, w której z nich znalazłabym jakiekolwiek szkło. Pomieszczenie wcale nie wydawało się używane. Wszystko było na swoim miejscu, piecyk pod ścianą lśnił czystością, w zlewie nie było brudnych naczyń. Nie wyobrażałam sobie Beatrice stojącą przy garach i pichcącą coś swoim synom. Ten widok był absurdalny.

Po przetrząśnięciu niemal czterech wiszących szafek doszłam do wniosku, że napiję się z gwinta, ale w tym samym momencie znalazłam pożądaną rzecz. Usatysfakcjonowana wyjęłam z dolnej szafeczki małą szklaneczkę i postawiłam obok butelki z alkoholem. Nie byłam pewna czy chciałam się napić, jednak przez ostatnie dwa tygodnie sporo się wydarzyło w moim życiu. Musiałam jakoś rozładować napięcie, a nic tak nie koiło zmysłów jak whisky – w dodatku cholernie droga i bardzo dobra.        

Po wypiciu niemal dwóch lampek, które podziałały bardzo szybko, zaczęłam płakać jak dziecko. Byłam bezsilna i dopiero w tej chwili zdałam sobie sprawę, że moje życie leży w rękach niebezpiecznego wampira. Tak apodyktycznego i nieczułego. Jedyną moją nadzieją był Fabian, a i jego mi odebrano. Przepadł bez śladu, pozostawiając mnie na pastwę księcia. Podsumowując: jakieś trzy tygodnie temu zachowywałam się jakby na autopilocie, dopóki nie uświadomiłam sobie, że moje życie było do dupy. W momencie, gdy postanowiłam je zakończyć, jakiś palant zjawił się niczym rycerz na białym koniu i uratował, po czym uwięził w lochu nie wiedząc czemu. Dowiedziałam się, że na świecie są potwory, a mit okazał się zaskakującą prawdą. Następnie poznałam uroczego Fabiana, który stał się moją bratnią duszą, a chwilę później zamknięto mnie w niesamowicie ogromnym i jakże przerażającym zamku, który stanowił twierdzę dla królewskiej rodziny wampirów. Sumując wszystko do kupy, wdepnęłam w niezłe bagno!

Zalewając się rzewnymi łzami wlałam do szklanki ostatnie procenty jakie mieściły się w butelce. Zdumiewająco szybko opróżniłam ją całą. Po chwili poczułam znajomy chłód, jaki towarzyszył niemal każdemu wampirowi. Niedbale odwróciłam się na krześle barowym, by ujrzeć starszego brata Kierana. Oparty o framugę drzwi patrzył na mnie lubieżnym spojrzeniem. W ciemnych spodniach od garnituru oraz jasnej koszuli wyglądał jak ktoś, kto jest obrzydliwie bogaty. Zapewne nie jedna panienka kręciła by się wokół niego, gdyby nie liczne blizny na ciele i twarzy. Zupełnie jak u Kierana szpeciły jego twarz i odejmowały uroku.

– Słyszałem, że nie powinno się pić samemu. – Zadźwięczał mi w uszach jego głos i ruszył w moją stronę dziarskim krokiem.

– A ja słyszałam, że młode kobiety nie powinny pić w towarzystwie obcych i w dodatku krwiożerczych potworów – bąknęłam chcąc sprawić, aby sobie poszedł. Marzyłam być sama, poużalać się nad beznadziejnym życiem i marną przyszłością. To go jednak nie zniechęciło. Wyjął z lodówki kolejną butelkę Apple Jacka i usiadł naprzeciwko, obdarowując ciepłym spojrzeniem. Szumiało mi w głowie i czułam, że zaraz zwymiotuje, jednak wolałam powstrzymać ten odruch niżeli upokorzyć się przed Viperem.

– Nie potrzebuję, byś się nade mną litował. – Wypłynęło z moich ust. Naprawdę musiałam iść do łazienki.

– To nie litość. Nie posiadam takiej cechy.

– Chwała ci za to. – Uniosłam ręce w górę, składając je jak do modlitwy. – Zresztą, przecież potwory nie czują, one zabijają bezlitośnie.

– Mylisz się. Mamy uczucia, tylko niechętnie je pokazujemy. – Przewróciłam oczami i zabrałam od niego szklankę whisky.

Milczeliśmy, upajając się rozkosznie dobrym alkoholem. W obecnej chwili wyobrażałam sobie Fabiana, który był gdzieś za górami i oddalał się od Windsor. Serce mocniej mnie ścisnęło na widok jego zasmuconych oczu. To przez Kierana. Nie byłoby mnie tutaj, gdyby nie on. Nie wiedziałabym nic o wampirach ani nie poznałabym Fabiana. Wszystko zawdzięczałam pieprzonemu księciuniowi!

– Jak to możliwe, że pijemy razem, a tylko mi kręci się w głowie? – bąknęłam, niemal spadając z krzesła. Viper chciał mnie chwycić, jednak nie pozwoliłam mu się dotknąć. Co to, to nie.

– Może dlatego, że alkohol na nas nie działa, a może dlatego, że wypiłaś sama jedną butelkę – stwierdził łagodnie. Cóż. Nigdy nie miałam mocnej głowy do picia. Już jako piętnastoletnia dziewczyna próbowałam alkoholu z koleżankami ze szkoły. Podkradałyśmy z barku rodziców wódkę, jednak zawsze kończyło się to dla mnie kacem, i oczywiście, szlabanem. Zebrało mi się na mdłości.

– Powinnaś się położyć.

– Chcę zobaczyć się z Kieranem – oświadczyłam, ześlizgując się ze stołka. Zatoczyłam się do przodu i już miałam wylądować na ziemi, gdy uratował mnie Viper. No popatrz, kolejny Gilmore ratuje twoje marne życie – zaskrzeczała moja podświadomość. Nie cierpiałam jej.

– Proponuję sen, abyś wytrzeźwiała. Nikt nie powinien oglądać cię w takim stanie. – Wytrzeszczyłam na niego oczy i stanęłam prosto, starając się utrzymać na nogach. Zaczęłam protestować.

– Nie jestem śpiąca! Chcę zobaczyć tą jego bliznowatą twarz. Chodźmy do księciunia!

– Grace. – Chwycił mnie w ostatniej chwili i po raz kolejny zapobiegł zderzenia z podłogą. Zaszumiało mi w głowie. – Nalegam, odprowadzę cię do komnaty.

– A idź ty! Prowadź do Kierana. Chcę spojrzeć na tą jego szpetną mordę – ryknęłam i wyszłam z kuchni, kierując się na ślepo do jego pokoju. Zaskakujące było to, że mieszkałam w zamku niecały miesiąc, a nie miałam bladego pojęcia, gdzie Kieran sypia.

Viper podążał za mną i wskazywał dany kierunek. Słyszałam, jak prycha pod nosem, jednak wcale mnie to nie obchodziło. Chciałam tylko zobaczyć tego dupka, który pozbawił mnie wolności. Pragnęłam wygarnąć mu wszystko prosto w twarz i na dodatek spoliczkować, tak za całokształt.

– Książę, gdzie jesteś?!

– Uspokój się. – Viper raz po raz uciszał moje wrzaski. Wiedziałam, że nie podoba mu się rola niańki, ale sam tego chciał. Nie kazałam mu za mną iść.

Dotarliśmy na trzecie piętro zamku. Nie ukrywam, że wchodząc po schodach wampir umordował się, abym z nich nie spadła. Ta whisky musiała być naprawdę mocna.

Stanęliśmy przy mahoniowych drzwiach, do których Viper lekko zapukał. Po jakiejś chwili ujrzałam zdziwioną minę Kierana.

– Ta pani nalegała, aby się z tobą widzieć. – Zrobiłam twarz niewinnego aniołka, uśmiechnęłam się od ucha do ucha i schowałam ręce do tyłu. Kieran się zjeżył i zlustrował mnie od stóp do głów.

– Piłaś?

– A co, nie mogę? – Oboje wymienili spojrzenia i Viper zniknął z horyzontu. Zostaliśmy sami, wśród panującej wokół ciszy.

– Wpuścisz mnie czy będziemy tak stać? – Milczał. Minęła minuta, która była dla wiecznością. Naprawdę nie powinnam tyle pić. Alkohol mi nie służył.

Pokój Kierana znacząco różnił się od mojej komnaty jak i całego zamku. Myślałam, że zostanie urządzony z niezwykłym przepychem, staroświecko i bogato. Zamiast tego zastałam czarno-białe ściany. Dwie czarne, a dwie białe. Kilka dodatków etno. Szeroka, wzorzysta pufa w zadziwiającym nasyconym granacie wyróżniała się wśród innych elementów. Nawiązywała kolorystycznie do poduszek na sofie. Duże rośliny dodawały naturalności. Aranżację ciekawie uzupełniała stojąca lampa w stylu nowoczesnym. I kolejne niezwykłe, czarno-białe akcenty – ścienna dekoracja z desek różnej szerokości, a w nich czarno-białe zdjęcia. I oczywiście łóżko. Spodziewałam się, że będzie duże, a wcale takie nie było. Zostało upchnięte pod jedną ze ścian, całkiem normalne i zwyczajne – niczym się nie wyróżniało. Pościel koloru czarnego, jedynie poduszki były żółte – tak samo jak zasłony w oknach. Ta mieszanka stylów i prostoty przyprawiała mnie o zachwyt oraz mdłości.

– Łazienka – bąknęłam, a Kieran wskazał mi pierwsze drzwi po lewej, całe czarne. Wparowałam do niej i zwymiotowałam. W końcu nic nie jadłam.

Kiedy się ogarnęłam, wróciłam do zdezorientowanego wampira, który siedział na sofie i badawczo mi się przyglądał. Zapewne pierwszy raz w życiu widział, jak ktoś rzyga. Usiadłam na skraju i zaczęłam bawić się skrawkiem bluzki, gnąc materiał w ręce. Jakoś cała odwaga czy chęć mordu minęła i ulotniła się z mojego ciała.

– Chciałabym wrócić do domu. – Wypłynęło z mych ust ciche jęknięcie. Nie wiem, po co to powiedziałam. Jakoś do tej pory ani moja ciotka, ani wujek nie zrobili nic, by mnie odnaleźć.

– Naprawdę? Wydawało mi się, że zrobiłabyś wszystko, by do niego nie wracać w noc, w którą cię uratowałem. Dlaczego chciałaś się zabić? – Każdy czasem rozmyśla o śmierci. Zastanawia się, jaka ona jest. Czy boli? Kiedy przyjdzie? Kiedy serce zacznie odliczać ostatnie swoje bicie, jak wiele mu jeszcze zostanie do końca? Czy rzeczywiście widzi się wtedy światełko w tunelu? Czy przed oczami niczym film przelatują wszystkie wspomnienia? Wszystkie chwile ulotne, radosne oraz smutne? Czy rzeczywiście po śmierci nastaje koniec? Czy jest coś jeszcze? Czy umieranie boli? Przez ostatni miesiąc zastanawiałam się nad tym bardzo poważnie, a miałam na to czas. Czas, który marnotrawiłam ukrywając swoje myśli przed Kieranem. Nie chciałam, żeby dostał się do nich. Przeznaczenie miało mnie nie minąć, a to oznaczało, że już wkrótce miało się spełnić. Tylko czy rzeczywiście tego chciałam? Mówi się, że każdy ma swoje przeznaczenie, że gdzieś na górze jest ono zapisane, a człowiek musi je wypełnić. Bałam się go. Codziennie myślałam nad tym jak od niego uciec, a tymczasem uciekałam od samej siebie.

– Nie twoja sprawa – rzuciłam i zacisnęłam piąstki. Znów się rozbeczałam. Idiotka ze mnie. Postanowiłam, że nie będę piła alkoholu. On ograniczał moje myślenie i pozwalał wychodzić wspomnieniom poza obszar mojej głowy, a to było złe.

– Nie, żeby mnie to interesowało – odparł i tym samym przeczesał swoje czarne, zupełnie jak u kruka włosy. No tak, cały Kieran. Zawsze egoistyczny i pozbawiony uczuć.

– No właśnie, ciebie nic nigdy nie interesuje.

– To nieprawda. Zresztą, nie muszę ci się tłumaczyć – rzekł całkiem swobodnie. Znowu zebrało mi się na wymioty. ­– Jak twoja ręka?

– A co z nią było nie tak? – spytałam rozczarowana tym, że tak szybko zmienił temat. Kieran się uśmiechnął.

– Chodzi mi o twoją ranę, którą sobie zrobiłaś. – Spojrzałam na nadgarstek. Nic, ani śladu po moim samookaleczeniu.

– Zniknęła zaraz po tym, jak wyszedłeś.

To zdziwienie, jakie narysowało się na jego twarzy, było nie do opisania. Zupełnie jakbym powiedziała mu coś nierealnego, choć nie wiedziałabym, co to mogłoby być. Poderwał się z miejsca i złapał za moją rękę. Obejrzał ją dokładnie, ze dwa razy zamrugał oczami i podrapał się po głowie.

– To niemożliwe. Takie rany nie goją się tak szybko.

– A to nie uleczyłeś jej swoją śliną czy tam krwią? Cokolwiek zrobiłeś, zadziałało natychmiastowo – skwitowałam, przypominając sobie, jak polizał ranę, z której sączyła się krew. Przecież nie wyobraziłam sobie tego.

– Moja ślina nie ma właściwości leczniczych. Poza tym polizałem ranę, bo chciałem skosztować twojej krwi – odparł bez przejęcia, jakby to było normalne. No rzeczywiście! Przecież on nie kosztował mojej krwi i nie wiedział, jak smakuje. Czy to nie było absurdalne? – zakpiłam w myślach.

– Zawsze tak było? Sama się leczyłaś?

– W dzieciństwie nigdy jakoś nie chorowałam i raczej nie byłam dzieckiem, które skakało po drzewach, by nabawić się siniaków.

– Grace, twój organizm sam się uzdrawia! To niesamowite! – Jego oczy zrobiły się duże i błyszczące. Zupełnie jakby zamieszkał w nich jakiś szaleniec. Zachowywał się jak ktoś, kto odkrył ósmy cud świata, co naprawdę mnie zaniepokoiło. – Poczekaj tu chwilę, VIPER!!! – wrzasnął tak głośno, że aż zasłoniłam sobie uszy. Po sekundzie zniknął, by zaraz po chwili pojawić się ze starszym wampirem. Nie rozumiałam ich fascynacji. Ok, to było dziwne, że moja rana tak szybko się zagoiła, ale nie na tyle, by robić z tego sensację, a on coś wyczyniał. Podkuliłam nogi do ramion i z miną „ja nic nie zrobiłam” wpatrywałam się w dwóch braci Gilmore.

– Sama się leczy, to nierealne! Trzeba coś z tym zrobić.

– Musimy utoczyć z niej trochę krwi – zaproponował Viper i podszedł do mnie niebezpiecznie blisko. Zerwałam się na równe nogi i uciekłam do najdalszego kąta sypialni. W momencie wytrzeźwiałam i stałam się w pełni poczytalną osobą, choć w głowie nadal mi trochę huczało.

– Ani mi się waż! Nie oddam wam swojej krwi!

– Spokojnie, nie będzie bolało.

Przywarłam do ściany, podczas gdy Viper jednym płynnym ruchem rozciął moją skórę na dłoni. Podsunął pustą szklankę i łapał krople krwi. Patrzyłam błagalnie na Kierana, który przyglądał się całej sytuacji nic nie robiąc. Viper po raz kolejny utworzył ranę na mym ciele. Kąsał mnie wszędzie. Bolało i piekło.

– Błagam. Zrób coś – wyszeptałam w stronę księcia, czując, jak wzbierają we mnie łzy. Oderwał się od ściany i z pokerową twarzą podszedł do nas, jednak nie odtrącił brata. Spojrzał głęboko w moje oczy i zatopił swoje kły w tętnicy szyjnej. Z moich ust wydobył się przeraźliwy krzyk.

– Obiecałeś, że nie zrobisz mi krzywdy!

– Nic nie obiecywałem, dziewczynko.

Witam moje kochane dziewoje ;) Ależ się za Wami stęskniłam! Jak podoba się rozdział? Chcecie więcej?

Cóż, cierpię na brak weny - opornie idzie mi pisanie, więc przepraszam, jeśli na razie nie będę nic dodawać. Najpierw muszę coś napisać.

Zdecydowałam się na ten szablon, ponieważ jest on bardziej mroczny i chyba mi lepiej się na niego patrzy, a Wam? Podoba się?

Spokojnie, tamten wstawię jak ten mi się znudzi ;)

Jak tam Team Kieran? Dalej za nim stoicie? Jest ktoś z Team Fabian? Halo, nie widzę Was ;)

By umilić Wam czas zrobiłam kolejny, ale to już chyba ostatni zwiastun tego opowiadania. Znajdziecie go w zakładce Zwiastun, a także i pod tym postem.

Komentujcie, czy się Wam podoba ;)