Rozdział V "Maskarada"

Grace

Idiota! Debil w czystej postaci! Rozpieszczony gnojek, który myśli, że wszystko mu wolno! – Tymi właśnie słowami postanowiłam określać Kierana. Nienawidziłam go jeszcze bardziej, choć sądziłam, że to niemal niemożliwe.

Nie rozmawialiśmy ze sobą już parę dni – od czasu nieszczęsnej kłótni. To było absurdalne! Właściwie, wszystkie nasze sprzeczki tak się kończyły, choć nie często do nich dochodziło.

Czas w pałacu dłużył się niemiłosiernie. Wydawało mi się, jakbyśmy dopiero wczoraj tu przybyli, a tymczasem minęło kilka dni. Parę nic nie znaczących dni, w których nic szczególnego się nie wydarzyło, bo nie mogło. Kieran trzymał się na dystans – jak wszyscy domownicy. Siedziałam zamknięta w tych czterech ścianach, a jedyną moją rozrywką była służka, która nosiła mi jedzenie. Plątałam się bez celu po komnacie, trwoniłam swój smutek i tłumiłam gniew, jaki we mnie drzemał. Och, gdybym mogła chociaż spotkać się z Fabianem!

– Samanto, czy dobrze znasz Gilmorów? – spytałam, kiedy pokojówka przyniosła mi śniadanie. Brakowało mi rozmów, nie miałam się do kogo odezwać, a ta kobieta wydawała się miła.

– Mówi pani o rodzinie królewskiej?

– Królewskiej? – powtórzyłam zdziwiona. Pani o mysich włosach upiętych w kok pokiwała głową twierdząco. A to ci dopiero! Mości książę! Zrozumiałam, dlaczego twierdził, że każdy wampir powinien go znać.

– Służę na tym dworze prawie 12 lat, pani. Całe moje pokolenie usługuje tej rodzinie, więc raczej tak.

– A Kierana? Znasz go?

– Niestety nie. Panicza nie było tu dawno. Wyjechał, zanim byłam gotowa przejąć służbę po matce. Z pewnością jednak, moja babka wie coś o nim.

– Dziękuję – odparłam przyjaźnie i zabrałam się za smażone tosty. Kto by pomyślał, że mój kochany wampir jest księciem. – A to, to co?

– Kazano mi je panience zostawić. – Sięgnęłam po podłużne pudełko owinięte srebrnym papierem i otworzyłam je. Zaparło mi dech na widok tego, co tam znalazłam. Była to suknia balowa w kolorze niebieskim, a może nawet i granatowym. Bez ramiączek, ze zdobionym gorsetem w srebrne kryształki, sięgała do kostek. Dół kreacji przypominał klosz. Spódnica rozszerzała się ku dołowi, a niemal omiatający podłogę materiał ściągnięto i zebrano gdzie trzeba naszytymi diamencikami. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś podarował mi taki prezent. Mówiąc ktoś, miałam na myśli Kierana.

Kieran

            „Będziesz zadowolony! Całe hrabstwo się dowie, zobaczysz!” – Te słowa wciąż chodziły po mojej głowie. Nie czułem się tak, jakby chciała tego moja matka. Beatrice uwielbiała wystawne przyjęcia, bankiety i bale, dlatego też postanowiła zorganizować imprezę z okazji mojego powrotu. Oczami wyobraźni widziałem ze sto wampirów, jakie przybędą na tę ucztę. Nasza rodzina ma sporo znajomych, a o poddanych nie wspomnę. Takie maskarady w zwyczaju miały jeden cel: najeść się do syta nie zawracając sobie głowy uciekającymi ludźmi. Bo nie o jedzenie tu chodziło lecz o ludzką krew, która miała przelewać się przez kieliszki. Chciałem się cieszyć fetą, jednak coś mi mówiło, że nie będę wystarczająco usatysfakcjonowany. Wiedziałem, że Grace zepsuje mi tę chwilę, w której powinienem błyszczeć w świetle reflektorów. Z nieznanych mi przyczyn ta mała dziewczynka uwielbiała grać na moich nerwach i przeciągać szalę na swoją stronę. Pojęcia nie miałem, jak ona to robiła!

            Z szerokim uśmiechem przyklejonym do twarzy, który był tak apodyktycznie sarkastyczny,  wtargnąłem do jej komnaty. Podskoczyła na krześle przestraszona, ale w oczach już dostrzegłem wrogość.

            – Nikt cię nie nauczył pukać?

            – Mam pukać do własnych komnat? – zadrwiłem, spoglądając na suknie, którą trzymała w ręce. Obnażyłem swoje kły, zadowolony.

            – Na obecną chwilę to moja komnata i nie życzę sobie, abyś tak tu właził. Mogłam przechadzać się naga.

            – Lubię nagość. Zwłaszcza w twoim wydaniu – zironizowałem, siadając na krześle. Grała ze mną w grę, a ja i tak byłem tego świadomy. Odgrywała przede mną wściekłą, mimo to wiedziałem, że cieszy się z podarunku. – Dobrze leży? – Wskazałem na kieckę. Grace wzruszyła ramionami, udając nieprzejętą, lecz dostrzegłem ten błysk w oku.

            – To dobry prezent na przeprosiny.

            – Przeprosiny? – powtórzyłem zdziwiony. – Niby za co miałbym cię przepraszać?

            – Za naszą ostatnią kłótnię, w której o mało co, a byś mnie udusił? – Aż poczułem sarkazm jaki bił od tego zdania.

            – Rodzina królewska nie przeprasza. Nie mamy tego w zwyczaju. Suknia jest na bal, który odbędzie się dzisiaj wieczorem. Uznałem, że przyda ci się taki prezent.

            – Jaki bal?

            – Z okazji mojego powrotu.

            – Czy ja dobrze słyszałam? Urządzają bal na twoją cześć?

            – To pomysł matki, nieważne. – Machnąłem ręką i podszedłem do drzwi. – Przyjęcie jest dziś wieczorem. Zrób mi przysługę i skorzystaj z tego podarunku, inaczej będziesz wyglądać niestosownie do sytuacji.

            – Nigdzie nie pójdę! – Wrzasnęła zbulwersowana. Moje zęby zacisnęły się i nagle ogarnęła mnie furia.

            – Pójdziesz! Wszyscy tam będą, nawet ty!

            – Myślisz, że całe miasteczko przyjdzie, bo wielmożny książę zjawił się w swoim królestwie? Przecież ci ludzie nawet cię nie znają!

            – Ludzi będzie tam akurat garstka – dodałem z przekąsem i uśmiechnąłem się z satysfakcją. Już widziałem ten strach wypisany na twarzy.

Tak, dziewczynko, będą tam same wampiry.

Grace

            Odziana w granatową suknię, która była odrobinę za długa, stałam u szczytu schodów, ściskając mocno barierkę. Serce biło mi z niewyobrażalną szybkością, a w ustach brakowało śliny. Czułam, że się pocę, bo ręce miałam całe mokre. Raz po raz przygładzałam niesforne kudły, które opadały na moją twarz. Samanta wykonała arcydzieło na mej głowie. Miałam poskręcane loki, które były upięte w wysoki kok, a luźne kosmyki zostały natapirowane, spryskane lakierem i pozostawione frywolnie na mojej buźce, dzięki czemu mogłam się za nimi schować. To jednak nie pomagało w opanowaniu strachu. Za chwilę znajdę się w pokoju pełnym wampirów! Opanuj się, Grace! – Krzyczały moje myśli. Po chwili wielkie wrota zostały otwarte, a moim oczom ukazała się ogromna sala balowa.

            Stanęłam na schodach prowadzących w dół i czułam, jak niemal wszystkie pary oczu są zwrócone w moją stronę. Ponad sto potworów wpatrywało się we mnie, szepcząc po cichu. Wyglądali prawie jak ludzie, jednak ich blada, niemal przeźroczysta cera mówiła co innego. W dodatku te oczy – przepełnione czerwonym jadem. Wtem orkiestra zaczęła grać jakąś balladę, co spowodowało ruch na parkiecie. Zajęłam się podziwianiem przestrzeni. Nie umiałam opisać w słowach tego, co widziałam. Komnata była prostokątna, ściany wykonane z marmuru, na których zostały wyrzeźbione jakieś postacie. Wszystko mieniło się złotem i srebrem. Z sufitu zwisały ogromne, diamentowe żyrandole. Posadzka tak błyszczała, że widziałam w niej swoje odbicie. Wokół tańczyli ludzie, a raczej wampiry – każdy z nich wyglądał oszałamiająco. Mężczyźni ubrani w garnitury, a kobiety w długie, wieczorowe suknie. Między stolikami, jakie mieściły się po prawej stronie gonili kelnerzy we frakach. Spojrzałam w górę, na antresolę. Nie było tam miejsca na tańce.

            W centralnej części pomieszczenia dostrzegłam dwa krzesła ułożone na podeście. Wiedziałam, że na jednym z nich zasiada król tego miasteczka. Przełknęłam głośno ślinę, wyobrażając sobie jak bardzo jest on straszny. Skoro Beatrice przeraziła mnie swoją urodą i zachowaniem, nie miałam wątpliwości, że król będzie jeszcze bardziej przerażający.

            Z tłumu starałam się dostrzec Kierana, ale nigdzie go nie było. Nie liczyłam na rozmowę czy prywatny taniec z księciem, jednak stałam na schodach samiutka jak palec i nieco mnie to martwiło. Nikogo tu nie znałam i miałam wrażenie, że każdy kto na mnie patrzył chciał mnie zjeść.

            – Znowu się spotykamy.

            – Fabian. – Odwróciłam się gwałtownie i ujrzałam brązowe tęczówki oczu, które uśmiechały się do mnie radośnie. – Co tu robisz?

              – Zostałem zaproszony, poza tym wiedziałem, że tu będziesz. – Odwzajemniłam uśmiech i podałam mu swoją dłoń. Razem zeszliśmy ze schodów i przystanęliśmy gdzieś na uboczu. Wypatrzyłam pod jedną ze ścian grupkę ludzi, którzy badawczo przyglądali się mojej osobie. Czy wiedzieli, że jestem człowiekiem?

            – Wyglądasz dziś zjawiskowo. Tak słodko, że mógłbym cię schrupać. – Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia. Wiedziałam, że nie mówił tego dosłownie, ale jednak był wampirem. Mogłam spodziewać się wszystkiego. – Przepraszam, nie chciałem cię wystraszyć.

            – Nic się nie stało. – Nastała między nami niezręczna cisza, którą szybko chciałam przerwać. No powiedz coś wreszcie! – warczała moja podświadomość, ale jak na złość, żaden temat nie przychodził mi na myśl. Po cichu modliłam się tylko, żeby Kieran nie natknął się na nas przypadkiem. Już ostatnio pokazał mi swoje niezadowolenie, gdy poznałam Fabiana.

            – Wyjdziemy na taras? Trochę tu tłoczno – zasugerował, wskazując ręką na szklane wrota prowadzące na zewnątrz. Zawahałam się. Nie znałam go na tyle, by móc ufać jak Kieranowi. Właściwie, ich obu nie znałam na tyle, by wierzyć, że nic mi się nie stanie. Choć Gilmore był czasami zaskakująco miły, to i tak wiedziałam, że nie mam żadnych podstaw, by mu zaufać w kwestii własnego bezpieczeństwa. Nie mogłam pokładać nadziei w żadnym z wampirów, bo byli wampirami. I to ich tłumaczyło.

            W obawie przed Kieranem, zgodziłam się na wyjście. Nie odeszliśmy daleko, bo tuż za rogiem była mała altanka, w której się zadomowiliśmy.   

            – Jak się czujesz?

            – Fizycznie nie narzekam, z psychiką trochę gorzej. Przeraża mnie jeden wampir, a co dopiero setka – odparłam, nim zorientowałam się, co w ogóle plotę.

            – Myślisz, że Książę zrobił to specjalnie? – Samo słowo „książę” zabrzmiało dla mnie dość ekscentrycznie. No, bo jak to brzmi? Jakbym żyła w średniowieczu.

            – Nie sądzę. Dowiedziałam się, że to jego matka wyprawia maskaradę. – Zadrżałam na myśl o Beatrice. Z dziwnych powodów ta kobieta mnie przerażała. Przypominała mi Carycę Katarzynę. Taka piękna, a zarazem tak bardzo brutalna. Fabian dostrzegł moje ciarki na rękach i ściągnął marynarkę, zarzucając mi ją na ramiona. To zaskakujące, że przypominał bardziej człowieka niż potwora. Był inny od mojego porywacza. Nieco nieśmiały, radosny, a przede wszystkim interesowało go moje samopoczucie. Tak strasznie różnił się od Kierana.

            – Czy mogę być bezpośredni i troszeczkę wścibski? – Zerknęłam na niego zaskoczona. Znów udowodnił mi, że liczy się z moim zdaniem. Skinęłam głową. – Czy Kieran cię porwał? – Po raz kolejny zdziwienie namalowało się na mojej twarzy. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. W końcu najpierw uratował mi życie, a dopiero potem zamknął w lochach. Sama nie umiałam tego pojąć. Po co to zrobił? Jaki miał w tym cel? Tyle pytań, na które nigdy nie dostanę odpowiedzi. Poruszyłam się niespokojnie na małej ławeczce i spojrzałam na księżyc, który widniał na ciemnym niebie.

            – Wybacz, głupie pytanie. Nie wiem, po co je zadałem. Przepraszam – odparł zmieszany i wstał z ławki. – Przyniosę nam coś do picia.

            Spuściłam wzrok i czekałam zastanawiając się, czy kiedykolwiek wrócę do domu. A chcesz tego? Nadmieniła moja podświadomość. Czasem warto skupić się na tych dobrych wspomnieniach i wypędzić te złe. Co jednak, jeśli one nie chcą odejść? Miałam ich tak wiele. Moje życie do czasu śmierci rodziców było zwyczajne, całkiem przeciętne. Byłam normalną nastolatką, która chciała jak każda inna wyrwać się z Londynu i wyruszyć w nieznaną podróż. Chodziłam na imprezy, posiadałam wielu przyjaciół, którzy oczywiście następnie okazali się być zwykłymi znajomymi. Miałam ojca i matkę. Dwoje kochających ludzi, którzy uczyli mnie, jak mam żyć. A potem? Potem poznałaś księcia wampirów, idiotko!

            – Tutaj jesteś. – Dobiegł do moich uszu cudzy głos. Podniosłam głowę i zobaczyłam Kierana. Po raz pierwszy w życiu pomyślałam, że jest seksowny. Ubrany w elegancki, czarny garnitur ze złotymi spinkami oraz czerwonym, mocno krwistym krawatem, wyglądał jak ktoś, w kim mogłabym się zakochać. I nawet te blizny na całym ciele, wyjątkowo dodawały mu uroku. Mimo to dreszcz przeszedł po moimi ciele.

            – Nie powinnaś być w środku? Mamy nieco chłodną noc. Jeszcze się przeziębisz.

            – Nie udawaj, że obchodzi cię moje zdrowie – warknęłam głośno, dając mu do zrozumienia, że nie chcę z nim rozmawiać. Uniósł brwi i wsadził ręce do kieszeni, przyglądając się marynarce, którą miałam zarzuconą na ramiona.

            – A to co?

            – Część garnituru? – rzekłam głupio, kupując sobie czas. Wiedziałam, że za chwilę wyprowadzę go z równowagi.

            – A do kogo ta część należy?

            – Do mnie, mości książę. – Serce podeszło mi do gardła, gdy w progu stanął Fabian. Ich spojrzenia się spotkały i mieli dokładnie taki sam wyraz twarzy jak w dzień, w który tu przybyłam. Wrogość i nienawiść biła od nich na kilometr. Czułam, że za chwilę będzie gorąco i ktoś ucierpi, a najgorsze w tym wszystkim było to, że doskonale wiedziałam kto. Kieran był księciem. Nikt nie sprzeciwiał się rodzinie królewskiej. To oni rządzili wampirami, tak jak nami Premier i cała monarcha. Dodajmy do tego fakt, że ci tutaj się nie patyczkowali. Zamiast więzienia mieli swoje narzędzia tortur, którymi były kły, ostre jak brzytwa.

            – Grace, powinnaś wrócić do środka – syknął Kieran, nie spuszczając wzroku z mojego towarzysza. Stanęłam między nimi, gotowa do ataku.

            – Nigdzie nie idę.

            – To był rozkaz. Chyba nie muszę ci przypominać, że jestem pieprzonym księciem i musisz mnie słuchać! – Tym razem ton jego głosu był ostry i stanowczy. Serce waliło mi jak młot, mimo to nawet nie drgnęłam.

            – Możesz być sobie księciem wampirów, ale ja jestem człowiekiem i nie będziesz mi mówił, co mam robić. – Złość aż kipiała z jego twarzy. Zmrużył oczy i westchnął niezauważalnie. Po chwili jednak dostrzegłam szyderczy uśmiech. Już wiedziałam, że coś wymyślił.

            – W takim razie pożegnaj się ze swoim przyjacielem, bo właśnie wychodzi.

            – Słucham? Nie możesz!

            – Właśnie, że mogę! – Przywarłam do ramienia Fabiana i chwyciłam go kurczowo, jakbym chciała obronić go własnym ciałem. Złotowłosy miał niemy wyraz twarzy. Wiedziałam, że nic nie mógł zrobić.

            – Jeśli on odejdzie, ja zrobię to samo – zagroziłam mu. Przecież zdołałabym uciec z Fabianem. Razem podróżowalibyśmy po świecie. Traktowałby mnie tysiąc razy lepiej niż Kieran.

            – W porządku, Grace – odezwał się nagle wampir i chwycił mnie za rękę. – Nic się nie dzieje. Jeśli Książę uważa, że jestem dla niego zagrożeniem, to odejdę.

            – Nie, nie zostawiaj mnie samej.

            – Zegar tyka…

            – Zamknij się! – Krzyknęłam na Kierana, który stał z boku i z cynicznym uśmiechem przyglądał się całej tej scenie. W danej chwili byłam bardziej wściekła niżeli przerażona. Jak on mógł?

            To nie koniec, jeszcze się spotkacie.

            Patrzyłam jak Fabian opuszcza dwór i niknie gdzieś w ciemności. Nie chciałam tu zostawać, zwłaszcza z Kieranem.

            – Co to miało być, do licha?! – Wrzasnęłam, zbliżając się do niego na tyle blisko, że dzieliły nas raptem centymetry.

            – To wampir. A ty jesteś chodzącym pokarmem. W każdej chwili mógł się na ciebie rzucić.

            – Oj, ja ci powiem, kto się zaraz na ciebie rzuci! – Ryknęłam i zaczęłam go bić gdzie popadnie. Kopałam, drapałam i uderzałam pięściami o jego tors, a on nadal stał niewzruszony, jakby moje ciosy do niego nie docierały. Byłam okropnie zbulwersowana faktem, że nie potrafiłam go skrzywdzić. Nie miałam na tyle siły.

            – Grace, uspokój się.

            – Sam się uspokój! Nienawidzę cię! – Wrzasnęłam przez łzy i wbiegłam do sali balowej. W środku nic się nie zmieniło – nadal grała muzyka, pary wirowały na parkiecie, a zmęczeni goście przesiadywali w stolikach, cichutko ze sobą rozmawiając. Tylko grupka ludzi poruszała się niespokojnie w kącie, jakby przeczuwali coś złego. Kiedy wkroczyłam, uważnie na mnie spojrzeli, a kobieta o blond włosach skinęła głową w stronę wysokiego mężczyzny w garniturze, który gdzieś się ulotnił. Nie miałam ani chęci, ani ochoty dowiadywać się, o co im chodziło. Przystanęłam na jednym stopniu schodów i podziwiałam całą maskaradę, gardząc wszystkimi wampirami w sali.

            Może i Kieran był księciem, ale nic nie tłumaczyło jego zachowania. Nie byłam niewolnicą i nie zamierzałam spełniać jego zachcianek.

            Kiedy tak stałam pełna złości, tłumiąc w sobie gniew i zaciskając pięści, podszedł do mnie jeden z wampirów. Wyglądał bardzo przystojnie. Był właścicielem brązowych, krótko przystrzyżonych włosów, wystawały mu nieco kości policzkowe, a przy tym wszystkim miał śniadą cerę. Na oko liczył jakieś 37 lat, ale i tak wiedziałam, że może mieć nawet ze trzy wieki.

            – Wszystko w porządku?

            – W jak najlepszym – zironizowałam, odwracając wzrok. Nie chciało mi się rozmawiać, a już na pewno nie z wampirem.

            – Nie mieliśmy okazji się poznać. Jestem Viper – wyciągnął dłoń w moją stronę, jednak jej nie uścisnęłam. – Co tym razem zrobił mój brat?

            – Kieran jest twoim bratem? – Pokiwał głową, a ja przewróciłam oczami. Świetnie, kolejny Gilmore będzie mi się naprzykrzał, pomyślałam szybko. Zamilkłam, nie chcąc nic odpowiedzieć. Już wcześniej mogłam się domyślić, że to rodzina. Mieli te same rysy twarzy i budowę ciała. Różniły ich tylko oczy i brak wielkiej ilości blizn. Kieran miał ich mnóstwo, jakby kiedyś uczestniczył w jakiejś wojnie, Viper natomiast miał tylko jedną bliznę. Rozpoczynała się przy skroni i ciągnęła aż po szyję. Kto zadał im tyle ran? Czy to ze względu na to, że są wampirami, czy może mają tylu wrogów i każdy czyha na ich życie? Nie dostrzegłam u Fabiana jakiejkolwiek rysy na ciele, a Kieran miał ich pełno i szpeciły zarówno jego twarz jak i całe ciało.

            – Co jest między wami, jesteście parą? – Usłyszałam nagle i omal się nie zakrztusiłam własną śliną. My? Parą? Za żadne skarby! Nim odpowiedziałam musiała minąć jakaś chwila.

            – Nie ma pomiędzy nami nic, co mogło by się wydawać, że jest. Poza tym, nie mam najmniejszej ochoty rozmawiać z twoim bratem.

            – W takim układzie zapytam inaczej – odparł i spojrzał prosto w moje oczy. Miałam wrażenie, że zagląda mi w głąb duszy. Jego spojrzenie sprawiło dreszcze na moim ciele, które wcale nie były przyjemne. – Co jest między tobą a Fabianem Sheridanem?

            – Nic – odpowiedziałam automatycznie. Nieco irytował mnie starszy wampir tymi pytaniami. Czułam się niekomfortowo. – To tylko znajomy.

            – Uważaj na niego. Jest wampirem.

            – Jak wy wszyscy – skwitowałam dumna z siebie i oddaliłam się od Vipera na bezpieczną odległość. Co oni sobie myśleli? Każdy w tej sali był wampirem, każdy mógł się na mnie pożywić i każdy mógł mnie skrzywdzić. Dlaczego więc tak bardzo ostrzegali mnie przed Fabianem?

Kieran

            Byłem wściekły na Grace za to, co zrobiła. Powinna mnie posłuchać i nie spotykać się z tym krwiopijcą. Ten jej uparty charakterek doprowadzał mnie do szału. Nigdy nie miałem problemu z kobietami. Zawsze do mnie lgnęły jak muchy do lepu. Ona była inna. Może dlatego, że zamknąłem ją w złotej klatce. Ale czego ona chciała?

            Nie znałem Fabiana. Nie wiedziałem nic o jego osobie, jednak więzy krwi są takie same. Ludzie się nie zmieniają, wampiry tym bardziej. Żadne z nas, zarówno jak i za życia, tak i po śmierci zostaje taki sam. Byłem pewny, że krew, która kiedyś płynęła w rodzinie Sheridana nadal w nim tkwi.

            Upewniłem się, że Fabian opuścił nasz dwór, w dodatku przy bramie postawiłem na straży moich dwóch wiernych strażników i wróciłem na salę balową. Na tronie dostrzegłem mojego ojca, który rozmawiał z jakąś damą. Westchnąłem tylko na myśl o tym, że będę musiał z nim porozmawiać. Od przyjazdu minęło już parę dni, a ja nadal zwlekałem z naszym spotkaniem. Ojciec był surowy i bezwzględny, ale za to bardzo cierpliwy. Wiedziałem, że sam nie zrobi pierwszego kroku.

            Przemknąłem między grupką wampirów, którzy na mój widok tylko się kłaniali. Brakowało mi tego, tych poddanych, tej całej masy ludu, jaka była mi oddana.

            – Leila! – Wrzasnąłem za siostrą, ale mój krzyk gubił się w muzyce. – Leila. – Dotknąłem jej ramienia i zmusiłem, by spojrzała na mnie.

            – Czego?

            – Widziałaś gdzieś Grace?

            – Nawet nie wiem, jak ta mała wywłoka wygląda. – Spiorunowałem ją wzrokiem. Wywłoką zdecydowanie była Leila. Nie raz widziałem, jak kusiła ludzi i wykorzystywała ich do własnych potrzeb, a potem uśmiercała. Taka modliszka z niej. Kompletnie płytka jak sadzawka, z niewielką ilością niespodzianek.

            – Nie mogę się doczekać dwunastej – powiedziała z przekąsem i oblizała usta. Podążyłem w kierunku, w którym patrzyła. Stała tam grupka ludzi. I nagle przypomniałem sobie jaki jest cel tej uczty. Prawdziwa kolacja dla wampira. Złapałem się za głowę i biegiem ruszyłem wśród tłumu. Północ miała wybić za pięć minut, a to oznaczało, że dokładnie wtedy wszystkie wampiry rzucą się na bezbronne istoty. Musiałem znaleźć Grace. Rozpaczliwie szukałem skrawka granatowej sukni, ale nigdzie go nie widziałem. Zacząłem się martwić, że nie zdążę. Nie chciałem, by moja niedawno zdobyta towarzyszka została pożarta przez jednego z wygłodniałych krwiopijców.

            Rozglądnąłem się niespokojnie po sali. Większość tańczyła, kelnerzy nadal biegali w kółko. Doskonale wiedzieli, co za chwilę się stanie. W zachodnim skrzydle dostrzegłem Vipera z matką. Pogrążeni w rozmowie zerknęli na mnie niespokojnie.

            – Gdzie jest Grace? – spytałem spanikowany. Popatrzyli na mnie jak na głupca. – Co się tak dziwicie? Za chwilę północ! – Jakby na potwierdzenie moich słów zegar wybił 3 minuty do nowego dnia. Po raz kolejny omiotłem wzrokiem otoczenie i dopiero wtedy ujrzałem na schodach niebieski materiał sukni.

            – Grace! – Wrzasnąłem na całe gardło. Stała w połowie schodów niewzruszona sytuacją i tym, co za chwilę ją czeka. Kątem oka widziałem, jak dwóch obcych wampirów obnaża swoje kły na jej widok. Stali z boku i tylko czekali na dwanaście uderzeń zegara. Mieli nieczyste myśli.

            Podbiegłem do dziewczyny i chwyciłem ją za łokieć.

            – Musisz stąd wyjść.

            – Serio? Najpierw wyrzucasz Fabiana, jedynego normalnego wampira, z którym rozmawiam, a teraz mnie? – Nie miałem czasu na jej sarkazm. Zegar zadzwonił już sześć razy.

            – Za chwilę zrobi się nieprzyjemnie.

            – Mam w nosie twoje rozkazy.

            Ósme uderzenie.

            – Grace, nie ma czasu na przegadywanie, musisz stąd uciekać.

            Dziewiąte uderzenie.

            – To, że jesteś księciem, nie oznacza, że mam cię słuchać!

            Jedenaste uderzenie.

            – Wynoś się stąd! – Wrzasnąłem i popchnąłem ją w stronę wyjścia. Wybiła północ.

            To była rzeź. Kiedy zegar zadzwonił dwanaście razy, muzyka przestała grać, a pomieszczenie wypełniły krzyki. Niemal każdy wampir, jaki znajdował się w sali balowej rzucił się na swoją ludzką ofiarę, którą już wcześniej sobie upatrzył. Zdążyłem zobaczyć Leile rozdzierającą gardło wysokiemu mężczyźnie w pelerynie, gdy Grace głośno zapiszczała. Uzmysłowiłem sobie, że nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Pośpiesznie wypchnąłem ją za drzwi i nakazałem biec do komnaty. Przeraźliwe piski niosły się echem po całym korytarzu. Wiedziałem, że teraz będę musiał się dwa razy bardziej postarać, by zdobyć jej zaufanie. 

No cześć moje wygłodniałe potworki ;). W sumie, rozdział miał pojawić się za jakieś pare dni, ale widzę, że niektórzy są głodni wrażeń, więc est dzisiaj. I śmiało mogę powiedzieć, że ten rozdział jest tak jakby zapowiedzią. Mam ogromną nadzieję, że poczynania naszej dwójki bohaterów się Wam spodobają.

I tak się zastanawiam, czy nie przydałaby się może zmiana szablonu? Nie, żeby ten mi się znudził, czy coś, ale myślę o Was i nie wiem, czy dobrze się Wam czyta w takich barwach.