Rozdział II "I choć to w mro­ku kryją się pot­wo­ry, to dzień wca­le nie trzy­ma z da­leka naszych strachów. "

Grace

   Trzy dni. Trzy dni siedziałam już w zamknięciu, w ponurym lochu, zimnym i wilgotnym. Wszędzie panował półmrok, nigdzie nie było okien. Byłam pewna, że znajduję się w podziemiach. Tylko czemu? Czemu mój porywacz mnie porwał? Nie byłam nic warta, nie miałam majątku, moi rodzice nie zostawili mi nic w spadku. Nie byłam żadnym wpływowym człowiekiem i nikogo też takiego nie znałam. Moja ciotka zapewne nawet nie zauważyła mojego zniknięcia i wcale bym się nie zdziwiła na tę wieść. Zawsze siedziałam sama w pokoju. Bardzo rzadko wychodziłam do ludzi, nawet do tej najbliższej rodziny. Jeśli zapragnęłam zaczerpnąć świeżego powietrza wymykałam się z domu po kryjomu, przeważnie wieczorem, albo w nocy. Nie byłam gotowa na świat zewnętrzny;

Przestępca, który mnie przetrzymywał nigdy mi się nie ujawnił. Nie widziałam jego twarzy, tego jak wygląda. Kiedy zasnęłam pierwszej nocy następnego ranka w mojej celi pojawiło się świeże ubranie. Była to groteskowa suknia z bufiastymi rękawkami. Miała niebieski odcień, natomiast gorset odznaczał się na biało. Wszędzie były jakieś zdobienia koronkowe, wstążki, guziki, sznurki. Moje ciuchy były brudne i śmierdzące, więc bez większego namysłu przebrałam się w podarunek.

Czułam się jak kobieta nie z tej epoki. Ciasny gorset opinał mój biust i niemal traciłam dech, gdy tylko się poruszałam. Było to jednak lepsze od mokrych szmat.

          – Czemu mi to robisz? – krzyczałam bezgłośnie w cztery ściany. Nigdy nie uzyskałam odpowiedzi. Rozpaczliwie szukałam drogi ucieczki. Stalowa krata była zbyt silna, żeby można było ją złamać. Innego wyjścia nie było.

Miałam mnóstwo czasu na przemyślenia, więc myślałam. Trwoniłam czas na płacz i łzy, które bezszelestnie spływały po moich policzkach i ubraniu. Dawniej nigdy nie płakałam. Tato zawsze powtarzał, że kiedy kobieta płacze to płacze z nią całe niebo. Więc nie płakałam.

Kieran

          Echo odbijało się od ścian i niosło za sobą jej płacz. Rozpaczliwe wołanie o pomoc, wrzaski i krzyki. Wszystko słyszałem ze zdwojoną siłą bardzo wyraźnie, mimo że siedziałem w swoim pokoju – z dala od podziemnych lochów. Właściwie, nie wiedziałem, po cóż zabrałem to dziewczę ze sobą. Potrzebowałem rozrywki. W tamtą noc nad Tamizą coś mnie tchnęło do tego, aby uratować jej marne życie. Nie wiem, czy dobrze zrobiłem.

Kolejnej nocy nie wytrzymałem. Nie byłem przyzwyczajony do tego, że ktoś łka w mojej posiadłości. Pośpiesznie zbiegłem schodami na dół, nie racząc nawet zapalić światła. I tak doskonale widziałem w ciemnościach. Miałem wyostrzone zmysły. Słyszałem szepty z dalekiej odległości. Widziałem wyraźnie, nawet w najciemniejszym zaułku, odczuwałem ból dziesięciokrotnie większy niż inni ludzie.

Stanąłem tuż przed kratą, jaka nas dzieliła. Nie dostrzegła nawet mojej obecności. Poruszałem się bezszelestnie. Ona wciąż skomlała po cichu.

          – Denerwują mnie twoje piski, dziewczynko – warknąłem cicho lecz stanowczo. Podskoczyła przestraszona, szukając mnie wzrokiem. Miała duże, zielone oczy, które przypominały głębie oceanu. Poruszyła się niespokojnie w miejscu. Suknia, którą jej ofiarowałem nie prezentowała się dobrze na jej ciele. Była zbyt ciasna i piła ją w niektóre miejsca, a mimo to i tak ją włożyła.

          – Nie jestem dziewczynką. – Oschły ton głosu tylko upewnił mnie w tym, że jest przerażona. Niczym zwierzyna uciekająca przed drapieżnikiem. Bezbronna i zdana na łaskę pana.

          – Wybacz, nie poznałem jeszcze twego imienia – odparłem zgodnie z prawdą. Szczerze mówiąc, nawet mnie ono nie obchodziło. Ona miała być moim niewolnikiem. Miałem się rozkoszować jej cierpieniem. Spoglądać z daleka na ból jaki jej zadałem pozostawiając przy życiu. Było mi wszystko jedno jak się nazywa.

          – Chcę cię zobaczyć. Pokaż się!

Nagle nabrała odwagi. Histeryczna paplanina przemieniła się w surowy ton głosu, który czegoś ode mnie oczekiwał. Zaśmiałem się mimochodem trwając wciąż przy kracie. Po raz kolejny przyszła mi myśl o ludziach – o tym, jak bardzo się mną brzydzą.

          – Nigdy mnie nie zobaczysz.

Posmutniała po twarzy, a ja odwróciłem się do niej plecami i zacząłem oddalać się do wyjścia. Kiedy stanąłem na pierwszym stopniu schodów usłyszałem ciche chlipanie. Z wściekłością doskoczyłem do krat.

          – Czemu płaczesz dziewczę? Czy nie możesz cieszyć się życiem? Podarowałem ci je, a ty nie widzisz w tym żadnych pozytywów!

Nie odezwała się. Schowała twarz w dłoniach i dalej płakała. Westchnąłem ciężko. Dlaczego ludzie są takimi pesymistami? Czemu nie potrafią dostrzec chociażby maleńkiego światełka nadziei, cienia szansy?

Ruszyłem ponownie z miejsca uspokajając się. Nie mogłem pokazać jej swojej prawdziwej natury. Jeszcze nie teraz.

Grace

            Kiedy się obudziłam, zauważyłam otwartą kratę. Chwilę się wahałam przed ucieczką, jednak postanowiłam nie marnować czasu. To nasza szansa, wiej! – Wrzasnął mój wewnętrzny głos. Podniosłam się z ziemi i wyszłam ze swojej celi. Podążałam korytarzem cicho, tak aby nikt mnie nie usłyszał. Dotarłam do szczytu schodów i otworzyłam zamknięte drzwi. Wszędzie było ciemno, ale przyzwyczaiłam się już do ciemności. Mój instynkt desperacko szukał wyjścia, jednak ciekawość była silniejsza. Chciałam zobaczyć gdzie jestem. Pomyślałam, że skoro krata była otwarta, to mój porywacz dał mi wolną rękę i pozwolił odejść.

            Każde nowe pomieszczenie jakie widziałam było zaniedbane i zakurzone. Meble były przykryte białą płachtą, jakby ktoś miał zamiar się wyprowadzać, a na niej spoczywała gruba warstwa kurzu. Napotkałam na swojej drodze kuchnię, która była tak odrażająca, że aż nie chciało się tam wchodzić. Dom był całkowitą ruiną. Pokoje poniszczone, pozostawione bez żadnego ładu – jakby nikt tu od wieków nie mieszkał. Wszędzie walały się sterty gruzu i jakiś szmat, nie było ogrzewania, a okna trzeszczały pod wpływem wiatru. Zastanawiałam się jak ktoś mógł mieszkać w takich warunkach. Czy było to w ogóle możliwe?

            Nagle stara podłoga skrzypnęła pod moimi stopami, a ja poczułam, jak oblewa mnie pot. Mój głos w głowie się najeżył i wystawił kartkę z protestem. Coś przemknęło przede mną co sprawiło, że serce zaczęło szybciej bić. Po jakiejś minucie zauważyłam zarys postaci – wysokiego mężczyznę. Stał oparty o jedną ze ścian i przyglądał się mojej osobie. Nie widziałam jego twarzy, było za bardzo ciemno, ale mogłam przysiąc, że to mój porywacz.

            – Podziwiasz widoki?

            Zmieszana, nie wiedziałam, co mam odpowiedzieć. Mój oprawca przesunął się dalej w cień, tak, żebym nie mogła go zobaczyć. Naprawdę nie rozumiałam jego intencji.

            – Krata była otwarta więc…

            – A ,tak, postanowiłem, że dam ci rozprostować nogi. Nie oszukujmy się, lochy nie są zbyt duże. – Po raz kolejny przesunął się dalej, jakby mnie unikał, choć ton jego głosu świadczył o tym, że wcale się mnie nie bał. Wręcz przeciwnie, był pewny siebie i zadziorny. Wiedziałam już, że nigdzie stąd nie ucieknę. W jakiś sposób on mnie kontrolował i wiedział o każdym moim posunięciu. Było to trochę przytłaczające zważywszy na fakt, że nie mogłam nawet załatwić swoich fizjologicznych problemów bez jego obecności.

            – Czegoś tu nie rozumiem. Najpierw uratowałeś mi życie, wskoczyłeś za mną do wody, a potem zamknąłeś na cztery spusty w tej ruderze. Po co to wszystko?

            – Hej! Ta rudera to mój dom! – Obruszył się podchodząc do okna. Stał tyłem do mnie, ale mogłam zobaczyć budowę jego ciała. Miał około metr osiemdziesiąt wzrostu, a przy tym był dobrze zbudowany. Nie za gruby, ale też nie za chudy. Widziałam, jak po jego ręce ciągnęła się długa, szkarłatna blizna kończąca się dopiero przy nadgarstku. Zadrżałam, a on to wyczuł, jednak wcale się tym nie przejął.

            – Wiem, że nie są to najlepsze warunki do życia, ale to mi wystarcza. Ten dom nie zawsze tak wyglądał. Kiedyś był elegancki i schludny, a żyło w nim z tuzin osób.

            – Co się z nimi stało? – zapytałam może nie z ciekawości, a po to żeby odwrócić jego uwagę. Kątem oka widziałam uchylone drzwi. To mogła być moja szansa. Liczyłam na to, że za nimi jest droga ucieczki. Oprawca mówił dalej, a ja pomalutku przesuwałam się w stronę pomieszczenia.

            – Zostali zamordowani. Wszyscy, po kolei. Zabito ich z zimną krwią, nie patrząc na to czy były to dzieci czy kobiety.

            Byłam już o krok od otwarcia drzwi, gdy po raz kolejny pod moim ciężarem skrzypnęłam podłoga, a ja stanęłam w bezruchu. Moja podświadomość nonszalancko przewróciła oczami. Mężczyzna przestał mówić i odwrócił się przodem do mnie. Szybko odgadł moje intencje i doskoczył do mnie przywierając mnie do ściany. Wtedy zobaczyłam jego twarz w całej okazałości. Był blady, bardzo blady, wręcz przeźroczysty. Niebieskie oczy miał zapadnięte w dół i pozbawione blasku, jakby były zmęczone życiem. Wystawały mu kości policzkowe. Czarne włosy opadały na twarz, która była pokryta bliznami. Jedna ciągnęła się przez wargę, aż do podbródka, druga przez lewe oko na policzek. Wyglądały, jakby ktoś go za mocno podrapał. Szpeciły jego twarz i odrzucały na pierwszy widok.

            Pisnęłam przerażona, widząc jak otwiera usta. Jego zęby były przerażające. Posiadał dwa kły, ostre i szpiczaste zupełnie jak u wampirów z filmów. Chwycił mnie mocno za nadgarstki i podniósł do góry bez żadnego wysiłku – jakbym była piórkiem.

            – Ufałem ci dziewczynko, a ty mnie zawiodłaś. Dlaczego chcesz uciec? Czy jest ci tu źle? Parę dni temu chciałaś się zabić, a teraz robisz wszystko, by przetrwać. Czy to nie ironia?

            – Puść mnie! – wysapałam z trudem. Serce łomotało w mojej piersi jak szalone. Panika wdarła się do mojego umysłu i czułam, że tracę kontrolę; Po chwili uścisk zelżał, a ja opadłam na posadzkę.

            – Wy, ludzie, jesteście tacy bezmyślni – wymamrotał oddalając się ode mnie. Nie mogłam dać mu za wygraną.

            – Mówisz o ludziach, jakbyś sam do nich nie należał!

            – A kim według ciebie jestem? Czy wyglądam ci na człowieka? Widzisz to? – wskazał na swoje zęby, albo raczej na kły, które posiadał. – Ludzie takich nie mają. To moje narzędzie bólu i tortur. Jestem wampirem dziewczynko!

Kieran

            Stało się. Ta mała dowiedziała się kim tak naprawdę jestem. Obiecywałem sobie, że nigdy mnie nie zobaczy i nie pozna mojego prawdziwego oblicza, a teraz upiekłem dwie pieczenie na jednym ogniu. Nie mogłem się powstrzymać. Sprowokowała mnie. Nie wiem, czy mi uwierzyła. Szczerze mówiąc mam to gdzieś. Od wieków jestem wampirem, nawet nie bardzo pamiętam kiedy konkretnie wytłumaczono mi, że nie jestem taki jak inni ludzie. W zasadzie chyba nigdy mi tego nie tłumaczono. Od dziecka to oni byli inni, bo nie żywili się krwią, a jedzeniem. To oni umierali na śmieszne przypadki, nie my. Dlatego nigdy ich nie rozumiałem i postrzegałem za dziwadła. Odmieńce – tak zwykłem na nich mawiać za czasów młodości. Z biegiem czasu przekonałem się, że to ja jestem inny, nie oni. Ich było coraz więcej, a nas coraz mniej. Przestali się nas bać i mordowali. Nim się obejrzałem wygnano całą naszą rasę do podziemi, a później zapomniano o nas na wieki. Ci co przetrwali musieli się ukrywać – zupełnie jak ja. Nie zamierzałem skończyć z drewnianym kołkiem w sercu.

          – I co teraz, dziewczynko?

          – Nie znam twojego imienia – Wytrzeszczyłem oczy na taki obrót sprawy. Ja tu jej mówię, że jestem wampirem, a ona pyta o moje imię. To jakiś absurd! Poczerniałem po twarzy, choć było to praktycznie niemożliwe przez kolor mojej skóry.

          – Kieran Gilmore.

          – Dość staroświeckie.

Zadziwiała mnie coraz bardziej. Jej nastrój zmieniał się z minuty na minutę. Niech to szlag! Miała mnie nigdy nie poznać! Ba! Miała nie wiedzieć, kim jestem! Dlaczego u licha jej wszystko mówię?

Stanąłem w oknie, odsuwając się od dziewczyny. Nie chciałem czuć jej zapachu krwi, a mimo to wyczuwałem ten smak. I wtedy usłyszałem również trzy inne głosy. Były daleko, ale niosły się jednym echem i stawały się coraz głośniejsze w moich uszach. Podskoczyłem do dziewczyny i przywarłem ją do ściany nakazując spokój. Nie wiedziała co się dzieje.

Na podwórko weszły trzy osoby. Mężczyźni, a raczej łowcy. Stąpali cicho, ale i tak ich słyszałem. Ona również. Wyrwała się z moich objęć i pobiegła w stronę podwórza. Ruszyłem za nią. Wiedziałem, że padnie ich ofiarą, a na to nie mogłem pozwolić. Nim dziewczyna dobiegła do frontowych drzwi przeskoczyłem nad nią i znalazłem się na dworze.

Noc była spokojna, a jasny księżyc oświetlał niebo. Trzech mężczyzn skradało się do rezydencji. Byli zwarci i gotowi do ataku, ale nie przewidzieli tego, że ja też byłem. Ugiąłem kolana i skoczyłem na najwyższego z nich. Już dawno nauczyłem się, by najpierw pokonywać płotki, a grube ryby zostawiać na sam koniec.

Mężczyzna nie zdążył się zamachnąć, a już leżał martwy u moich stóp. Zwróciłem uwagę następnego napastnika. W ręce trzymał drewniany kołek i patrzył na mnie przerażony. Chyba pierwszy raz widział na oczy wampira. Odsłoniłem kły dla pewności. Miałem rację. Przyśpieszył mu puls i zaczął uciekać, ale ja nie pozwoliłem na to. Złapałem go za ramię i wykręciłem rękę w drugą stronę. Poczułem na sobie spojrzenie ostatniego napastnika.

Skręciłem kark przerażonemu łotrowi i stanąłem oko w oko z najgroźniejszym napastnikiem. W ciemności rozległ się entuzjastyczny warkot. Zamachnął się, a kołek świsnął mi przed oczami. Pogroziłem mu palcem szyderczo się uśmiechając. Wiedziałem, że go pokonam. Był słaby. Zdecydowanie za słaby, aby stawić mi czoła.

          Cofnąłem się o kilka metrów i stanąłem w gotowości napinając mięśnie. Delikwent rzucił się na mnie niczym niedźwiedź. Raz po raz jego wielkie dłonie szykowały się do chwytu, ale palce zaciskały bezradnie powietrze. Przyczaiłem się niczym tygrys do skoku. Facet w opończy ruszył luźnym krokiem w moim kierunku. Nagle dał susa i zniknął. Pojawił się parę sekund później za mną. Przesunąłem się do przodu niewzruszony sytuacją. Walka wyglądała jak taniec na ringu. Kręciliśmy się wokół własnych osi.

Uniknąłem kolejnego pchnięcia i już miałem doskoczyć do mężczyzny w opończy gdy z domu wybiegła dziewczyna. Zaczęła niemiłosiernie krzyczeć na widok martwych ciał co kompletnie zdezorientowało faceta. Zrobił krok w jej stronę sądząc, że też jest wampirem. Nie pozwoliłem mu jednak na jakikolwiek dalszy ruch. Nabierając powietrza złapałem za jego rękę i pociągnąłem w swoją stronę, nie szczędząc przy tym przekleństw. Człowiek w opończy był równie uparty i starał się panować nad sytuacją. Niestety moja słodka niewolnica i jej piski go rozpraszały.

Doskoczyłem do niego i jednym zwinnym ruchem wbiłem swoje kły w szyję. Krew sączyła się szybko, a ja spijałem ją łapczywie nie upuszczając nawet kropelki. Po chwili ostatni oprawca padł martwy na ziemi.

Otarłem ręką wargi i zbliżyłem się do dziewczyny. Stała przerażona na werandzie i wpatrywała się we mnie wielkimi oczami.

          – Po co tyle wrzeszczysz? – warknąłem zirytowany. Jej krzyk bębnił w moich uszach i drażnił bębenki. Zadziwiające, że jeszcze parę chwil temu igrała ze mną i nie wierzyła, że jestem wampirem. Teraz miała na to niezbite dowody.

          – Zabiłeś ich! Oni nie żyją!

          – Co ty nie powiesz, złotko. – Ton mojego głosu przesiąkał sarkazmem i cynizmem. Nie zamierzałem jej uspokajać i pocieszać słowami, że wszystko będzie dobrze. Właśnie stała się świadkiem morderstwa. Pewnie widziała coś takiego pierwszy raz. Gdybym mógł zliczyć ile razy ja byłem świadkiem czegoś takiego przez trzy wieki chyba zajęłoby mi to rok.

          – Dlaczego ich zabiłeś, na litość boską?! Co oni ci zrobili?

          – Wtargnęli na moją posiadłość.

          – Może zabłądzili? Zabiłeś ich! Zamordowałeś z zimną krwią!

Wciąż wrzeszczała przerażona. Dopiero teraz zorientowała się, że jestem bezlitosną bestią, która może ją skrzywdzić.

          – Gdyby zbłądzili, nie chcieliby mnie zabić – oświadczyłem i zacząłem podnosić martwe ciała. Ułożyłem je na kupkę i wrzuciłem w pobliskie krzaki, by nikt ich nie zobaczył. Dziewczyna przestała wrzeszczeć, zamiast tego wpatrywała się we mnie jak w mordercę. To mnie chyba bardziej irytowało. Wiedziałem, co o mnie myśli. Byłem potworem. Zabijałem ludzi.

          Po całym zamieszaniu z łowcami postanowiłem zaczerpnąć londyńskiego powietrza. Zamknąwszy dziewczynę z powrotem w lochach wyszedłem na Long Awe. Dochodziła czwarta nad ranem, jednak miasto wciąż spało. Tylko nieliczni ludzie pokazywali się na ulicy i gnali w pośpiechu do pracy, jakby to było najważniejsze w życiu. Mknąłem powoli aleją, gdy moją uwagę przykuło jedno drzewo, a właściwie plakat umieszczony na nim. Podszedłem bliżej, widząc z daleka zdjęcie znajomej twarzy. Prezentowała się tam blada twarzyczka z czarnymi włosami i jarzącymi się na zielono oczami. Policzki miała zapadnięte i widać było, że jest wychudzona. Plakat był podpisany:

          ZAGINĘŁA! Ubrana w czarny, zwiewny płaszczyk i beżowe spodnie. Wyszła z domu około godziny 21.00 w kierunku Charles st. Niska, około 165cm wzrostu. Nazywa się Grace Chadwick. Ktokolwiek widział, proszony o pomoc!

Więc tak nazywa się moja „porwana” dziewczynka. Grace – przemknęło mi przez myśl.

          – To straszne – dobiegł mnie głos zza pleców. Po chwili stanęła obok mnie kobieta w średnim wieku i wskazała na plakat Grace. – Ludzie zbyt często giną i nigdy się nie odnajdują. Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby moje dziecko nagle zniknęło.

Mruknąłem pod nosem i oddaliłem się od plakatu. Zacząłem się zastanawiać nad wypuszczeniem dziewczyny. Czy rzeczywiście chciałem, by towarzyszyła mi w życiu? 

I tak oto moi drodzy kończę rozdział drugi. Wiem, że dla niektórych to za mało i akcja podziała się równie szybko, ale nie jestem osobą, która przeciąga coś w nieskończoność.

Jak widzicie, zaczęłam nadrabiać Wasze blogi, mam nadzieję, że zdążę być na bieżąco przed Waszymi newsami.

Co powiecie na taki obrót sprawy? Czy rozdział był lepszy od poprzedniego? Piszcie!