Rozdział VIII "Umieram i tak jak każdy jes­tem co­raz bar­dziej martwy. "

Grace

            Pod powiekami czułam wzbierające łzy. Otworzyłam oczy, budząc się z krzykiem i cała zlana potem. Trzęsłam się ze strachu i z zimna. Moja głowa pulsowała, jakbym się uderzyła. Podwinęłam rękawy bluzki w poszukiwaniu blizn. Nic ­– ani śladu po ugryzieniach Vipera. Ręką powędrowałam ku szyi, w poszukiwaniu wypukłych miejsc, dziur, jednak tam również nie odczułam żadnych ran, które Kieran mi zadał. Po chwili spostrzegłam, że znajdowałam się w swojej komnacie, choć nie wiedziałam, jak tu trafiłam.

            – Miło, że w końcu się obudziłaś. – Do moich uszu dotarł czyjś głos. Na parapecie, w eleganckim garniturze i zmierzwionych włosach siedział Viper i badawczo mi się przyglądał.

            – Jak się tu znalazłam? – spytałam zdezorientowana. Ostatnie, co pamiętałam to Kieran, który ugryzł mnie w szyję.

            – Zastałem cię pijaną w kuchni i pomyślałem, że przyda ci się sen, więc przyprowadziłem cię tutaj.

            – A Kieran? Nie byłam u niego?

            – Oj, bardzo chciałaś. – Zaśmiał się i wstał z parapetu. – Stwierdziłem jednak, że nie wypada, by ktoś widział damę w takim stanie. Naprawdę nie powinnaś pić na pusty żołądek.

            Patrzyłam na niego z szeroko otwartymi oczami. Więc to był sen. Sen na jawie. Kieran nie zrobił mi krzywdy, Viper nie chciał wyssać ze mnie życia. Moja krew nie miała żadnych właściwości leczniczych, a ja w ogóle nie znalazłam się w pokoju Kierana. Wszystko okazało się tylko i wyłącznie snem, ale jakże realnym! Dałabym sobie obie ręce uciąć, że to wydarzyło się naprawdę.

            – Przepraszam – wydukałam zawstydzona. Wampir uśmiechnął się czarująco i przysiadł na skraju łóżka. Zastanawiałam się, czy siedział tu przez cały czas, podczas gdy spałam. 

            – Powiedz mi jedno – zaczął z niezwykłym entuzjazmem, jakby cała sytuacja go śmieszyła  – Co takiego masz w sobie, że Kieran nadal trzyma cię przy życiu? – Wbił mnie w podłogę tym pytaniem. Patrzył wielkimi oczami w moje i oczekiwał odpowiedzi. Och, gdybym tylko mogła sama ją znać.

            – Nie jesteście parą, to oczywiste – machnął ręką i kontynuował. – gdybyście byli, Kieran miałby do ciebie zaufanie, a tak nie jest. Siedzisz tu z przymuszonej woli, bo nienawidzisz wampirów z całego serca. Widzę to. Zatem nie rozumiem, co takie dziewczę jak ty, ukrywa wewnątrz, że mój rodzony brat jeszcze cię nie zabił?

            Parę dni temu powiedział, że jesteś jego zachcianką, nieprawdaż? – wdarł się do głowy mój wewnętrzny głos i zakpił ze mnie głośno. Cóż za odpowiedź!

            – Viper, ja… - Zastanowiłam się, choć może bardziej chciałam uciszyć swoje wewnętrzne ja. – Kieran mnie uratował. Chciałam popełnić samobójstwo i właściwie to zrobiłam, ale on w ostatnim momencie wskoczył za mną do wody i wyciągnął na brzeg.

            Jak tak sobie o tym pomyślałam, to stwierdziłam, że gdyby nie to, już dawno bym nie żyła. Kto wie, co by się ze mną stało? Gdzie bym trafiła? Czy zobaczyłabym rodziców?

            – To niemożliwe, nie w jego stylu. Żaden wampir nie ratuje ludzi.

            – Tak było. Tonęłam, a on mnie uratował, za co jestem mu wdzięczna. – Albo i nie.

*

            Z przytkniętymi palcami do szyby obserwowałam zbliżającą się noc. Minęło parę dni. Parę nic nieznaczących dni. Brakowało mi Fabiana: tego uroczego uśmiechu, żartów i samej obecności. Tylko z nim mogłam szczerze porozmawiać, choć czasami potrafił onieśmielić człowieka. Mimo wszystko darzyłam go zaufaniem. On jako jedyny mnie nie skrzywdził i tak naprawdę pokazał, że nie każdy wampir był zły. Zastanawiałam się nad tym, gdzie się znajduje, co robi. Praktycznie codziennie stawałam przy oknie, wypatrując jego twarzy w nadziei, że wkrótce ją zobaczę. Wewnętrzny głos krzyczał i bluzgał mnie za to, jednak starałam się go nie słuchać. Fabian stał się kimś ważnym w moim życiu – kimś, przy kim moja buzia się śmiała.

            Wpatrując się w krajobraz, gdzie blady księżyc błąkał się po ciemnym już niebie, dostrzegłam ruch. Niewiele myśląc zbiegłam po schodach na dół, prosto do ogrodu pełnego lilii. Złudnie wierzyłam, że to Fabian przybył na białym rumaku, aby mnie ocalić. Jakże się myliłam.

            Grace, Grace… Grace… – Słyszałam swoje imię, ale nie dostrzegłam żadnej postaci. Rozglądnęłam się wokół, nic. Na wprost mnie rozpościerał się wielki labirynt z krzewów i kwiatów. Dopiero po chwili ujrzałam jakąś kobietę. Jej twarz była ukryta pod kapturem, miała na sobie czarną pelerynę. Mimo to wiedziałam, że była stara.

            – Kim jesteś?

            – Musisz stąd uciekać. Straszne rzeczy wydarzą się wkrótce w hrabstwie. – Nie odpowiedziała na moje pytanie. Kryła się w mroku i sprawiała wrażenie nieśmiałej oraz przerażonej. Widziałam tylko jej oczy: czarne niczym węgiel, zgaszone i pozbawione jakiegokolwiek blasku.

            – O czym ty mówisz? – spytałam, podchodząc bliżej, jednak ona odsunęła się na bezpieczną odległość – w stronę krzaków, jakby bała się mojego dotyku.

            – Królewska rodzina jest przeklęta. Niebawem – przerwała na moment, przełykając głośno ślinę. Miała ochrypnięty głos – wszystko się zmieni. Przeznaczenie się dopełni, a ty staniesz się ofiarą. Uciekaj! Uciekaj, póki jeszcze pora!

            – Jaka klątwa? Jakie przeznaczenie?

            – Grace, nie powinno cię tu być…

            – Nie mogę uciec! Jestem niewolnicą księcia! – Po raz pierwszy wypowiedziałam te słowa na głos i tak, brzmiały one prawdziwie. Sama się dziwiłam, że przeszły mi w ogóle przez gardło. Kieran nie raz mnie poniżał, traktował jak śmiecia. Jakbym była jego własnością. Porwał i zawlekł do tego zamczyska, odebrał własną wolę i zmuszał do rzeczy, na które nie miałam ochoty. Tak, zdecydowanie stałam się jego niewolnicą.

            – Miałaś już raz okazję, z Fabianem.

            – Skąd o tym wiesz? – Zaskoczona i lekko przerażona wpatrywałam się w staruszkę. Wydawało się, że wie o mnie więcej niż ja sama, czego nie mogłam znieść.

            – Posłuchaj mnie – krzyknęła i chwyciła mnie za ramiona. Zobaczyłam jej twarz. Pomarszczona, brzydka i stara. Szpeciły ją liczne blizny. Stłumiłam wrzask. – Musisz opuścić to miasteczko. Straszne rzeczy dzieją się z ludźmi, którzy igrają z przeznaczeniem, a twoje jest tak bardzo przejrzyste. Bez wątpienia zdziałasz wiele na tym świecie, ale nie tutaj. Nie możesz tu być, gdy to się stanie. Słońce zniknie, nastanie niekończąca się noc, a wszystkie potwory, jakie kiedykolwiek ci się przyśniły, wyjdą z ukrycia. I będą chciały ciebie.

            – Kim ty jesteś? – zapytałam po raz kolejny, gdy usłyszałam nadchodzące kroki. W mgnieniu oka kobieta rozpłynęła się w ciemnościach.

            – Z kim rozmawiasz?

            – Z nikim – odpowiedziałam szybko na widok Kierana.

            – Słyszałem głosy.

            – Często mówię do siebie. – Zaśmiałam się panicznie. Z jakiś przyczyn nie zamierzałam mu mówić o tajemniczej babci, która postanowiła mnie odwiedzić w środku nocy. Może dlatego, że mówiła mi o takich rzeczach, o których żaden wampir z rodziny Gilmorów nie chciałby wiedzieć.

            – Słyszałem dwa głosy.

            – W takim razie musiałeś się przesłyszeć – powiedziałam złośliwie i ruszyłam do zamku. Kieran złapał mnie za nadgarstek.

            – Dokąd to?

            – Jest już późno. – Wskazałam głową w stronę schodów prowadzących do pałacu. Kieran spojrzał na mnie niepewnie, po czym utkwił wzrok na mojej ręce, gdzie powinna znaleźć się blizna od szkła. Rany już dawno nie było, zdążyła się zagoić, mimo to on patrzył zdziwiony.

            – Mogę już iść?

            – Chcę z tobą porozmawiać. Musimy sobie coś wyjaśnić.

            – Niby co? – Kieran uśmiechnął się chytrze. Pochylił się nade mną i w jednym momencie podciął mi nogi na wysokości kolan, po czym złapał mnie drugą ręką, zanim uderzyłam o ziemię. Nie zdążyłam nic powiedzieć, a już biegliśmy wśród drzew. Poruszał się szybko – zupełnie nie jak człowiek i to w dodatku bez zbędnego bagażu, którym byłam ja. Niewidoczna ścieżka, jaką podążał zaczęła piąć się coraz bardziej ku górze, ale ani trochę nie spowolniło to jego tempa. Skakał zwinnie niczym gazela po skałach, utrzymując przy tym niezwykłą równowagę. Nasze głowy znajdowały się niebezpiecznie blisko siebie i gdybym stała, z pewnością zrobiłabym krok do tyłu.

            – Dokąd mnie tym razem porywasz?

            – Zobaczysz – odparł i perliście się zaśmiał, nie przestając przy tym biec dalej.

            Tyle emocji targało mną od środka, ale nie chciałam się im poddać. Zastanawiałam się, jak by to wszystko wyglądało, gdybym nie poznała Fabiana. Możliwe, że Kieran nie byłby w stosunku do mnie taki oziębły. Moment, to ty jesteś oziębła! – zaskrzeczała podświadomość. I oczywiście się nie myliła! Nigdy nie dałam mu szansy się lepiej poznać. Zawsze traktowałam go jak wroga, bo wyrządził mi tak wiele złego. Odebrał wszystko co miałam, jednak czy to dobry powód do nienawiści? W końcu uratował moje życie. Może gdzieś tam głęboko w środku tliło się w nim jakieś uczucie, którego ja za wszelką cenę nie chciałam poznać?

Kieran

            Wieki temu światem rządziły wampiry. To ludzie wymyślili Boga – potrzebowali swojego zbawiciela od demonów, od tych, którzy według nich byli źli. Tymczasem to nie my rozpoczynaliśmy wojny. Byliśmy bezlitośni, gardziliśmy słabszą rasą, ale nigdy nie zdradzaliśmy swoich. Tej cechy nauczyliśmy się od istot, które nie żyły wiecznie. Z biegiem czasu i dzięki temu wybijano nas jak świnie, jednak nadal, po dzień dzisiejszy było nas wielu. Tych, którzy oddadzą życie za swojego władcę. Byli lojalni, pełni szacunku oraz niezwykle wartościowi.

            Nie należałem do tej grupy. Byłem złośliwy, egoistyczny, zawsze chciałem mieć wszystko dla siebie i robić każdemu na złość. Ojciec mnie nienawidził. Sądził, że jestem czarną owcą w rodzinie. I chyba miał rację. Tylko jedną osobą pomiatał bardziej niż mną. Moja siostra – Genewiev. Tak samo uparta, tak samo nieugięta w swoich racjach i niemal tak samo zawzięta. Robiła wszystko na przekór prawu, rodzinie oraz rozkazom ojca. Poniosła za to niewyobrażalną cenę.

            Życie po śmierci jest wieczne, co jednak, jeśli się nigdy nie umarło? Narodziłem się w 1384 roku i od tej pory chodzę po ziemi. Wampiry nie trafiają do nieba. Gniją, rozpadają się i kurczą, by w końcu stać się istotą pozbawioną własnej powłoki. Czas – dla nas był pojęciem względnym. Rok trwał co najmniej 10 lat. Nic nie było w stanie nas zabić. Żaden kołek w sercu, cynamon, czosnek, woda święcona, krzyż. Nic. Zupełnie nic. Byliśmy istotami nieśmiertelnymi i tylko pozbawienie serca mogło nas zniszczyć. Ale któż by, się ośmielił?

            – Jesteśmy na miejscu.

            Postawiłem Grace na ziemi i obserwowałem jej reakcję. Noc okrywała całe hrabstwo, świeciła blaskiem srebrnego księżyca. Gwiazdy migotały, jakby przemawiały do ludzi, którzy w ciemnych pomieszczeniach zasnęli niewinnie. Dzień minął dla nich, lecz dla mnie życie zaczynało się dopiero po zmroku. Wszystko miało więcej uroku, niż w jasnych promieniach dnia. Lekka mgła unosiła się w powietrzu. Nocą miasto zwalniało swoje tempo. Nie widać było mieszkańców chodzących jak nakręcone zegarki. Nie było zamieszania, krzyków, szeptów, rozmów. Cisza. Tylko echo spokojnych kroków odbijało się o wyblakłe mury. Latarnie – drugie słońce, rozjaśniały kawałek uliczki. Z góry widok ten był oszałamiający.

            – Po co mnie tu przywlokłeś?

            – Żeby pokazać ci, że nie jestem twoim wrogiem – odparłem, spoglądając w jej ciemne, szerokie oczy.

            – Nie jesteś? – spytała zerkając to na mnie, to na miasto, które rozpościerało się tuż przed nami. – Odniosłam inne wrażenie.

            – Są o wiele gorsze wampiry ode mnie, wierz mi. To ich należy się bać.

            – Mówisz o swojej matce?

            Zakrztusiłem się na to stwierdzenie. Beatrice była przerażająca, to fakt, ale nie sądziłem, że Grace tak bardzo się jej bała.

            – Nie, nie o niej, choć zdecydowanie należy do osób o podłym charakterze. Mowa tutaj o wampirach, z którymi nawet ja nie chciałbym się bratać. Nazywają się Garkain’owie. Są potężni, szybcy i przebiegli, a do tego wyjątkowo obrzydliwi. Razem tworzą jedność. Nie wyobrażam sobie stanąć do walki z jednym z nich, a co dopiero z wszystkimi, ale kiedyś będę musiał.

            – Dlaczego? – Jej wielkie oczy świdrowały moje ciało. Stała metr ode mnie, a mimo to i tak słyszałem bijące serce i widziałem pulsującą żyłę na szyi. Przez głowę przeszła mi myśl, by jeszcze raz skosztować tej słodkiej krwi.

            – Tak myślę. Oni tylko czekają, aż zrobimy coś źle. Niewiele trzeba, by ich sprowokować.

            – Czyli wkrótce rozpęta się wojna? Kobieta, z którą rozmawiałam w ogrodzie powiedziała mi, że niebawem wszystkie potwory nocy ukażą się za dnia, a ja będę zagrożona. Miała rację?

            – Jaka kobieta, jak wyglądała? – Zszokowany słuchałem opowieści Grace o dziwnej, staruszce, która ją nawiedziła. Opis nie był dokładny, ale znałem tylko jedną osobę, która potrafiła wślizgnąć się na dwór królewski niezauważona przez nikogo.

            – Genewiev.

            – Kto?

            – Moja siostra.

            – Bez urazy, ale ona była strasznie stara. Wyglądała jakby się rozpadała, zupełnie jak Michael Jackson po trzydziestej operacji plastycznej. Poza tym myślałam, że masz tylko jedną siostrę, której nawiasem mówiąc, nienawidzę.

            – Leila nie jest jedyna. Było nas pięcioro. Viper, Ikar, ja, Leila oraz Genewiev.

            – Niezła gromadka jak na wampirów – zironizowała, siadając na ziemi. Zrobiłem to samo. Spojrzałem na miasto otulone nocą, skrywało ono tak wiele tajemnic.

            – Ikar nie żyje, prawda?

            – Tak, a zabiła go rodzina Sheridanów. – Z pogardą wypowiedziałem to nazwisko. Zdziwienie, jakie narysowało się na twarzy Grace, było bezcenne. Nareszcie dowie się, dlaczego tak nie lubię Fabiana. Liczyłem, że po tym, co usłyszy, znienawidzi go do końca życia.

            – Widzisz, są dwa sposoby na stanie się wampirem. Pierwszy jest oczywisty: tacy się rodzimy. Jesteśmy czystej krwi.

            – Coś jak szlama, a czarodziej czystej krwi z Harry’ego Pottera? – wtrąciła, a ja popatrzyłem na nią z ukosa. – No co, nie czytałeś Harry’ego? Boże, gdzieś ty się uchował!

            – Grace, to jest życie, a nie książka – zbluzgałem ją, zbity z tropu. Opowiadałem jej o wampirach, a ona wyskakiwała mi z książkami. Znałem wiele kobiet ale tak irytującej jak ona, zdecydowanie nie miałem przyjemności poznać. – W każdym razie, drugi sposób wymaga od człowieka ogromnej odwagi. By stać się jednym z nas, musi wyrzec się człowieczeństwa, a przede wszystkim zabić jednego z wampirów i wypić jego krew. Co do ostatniej kropli.

            – To obrzydliwe! – wrzasnęła, robiąc głupią minę. – Myślałam, że wystarczy kogoś ugryźć.

            – Czytasz za dużo książek – warknąłem pełny rozczarowania jej rozumowaniem. – Przechodząc do sedna. Bardzo dawno temu Genewiev zakochała się w niejakim Johnie Sheridanie. Okazał się zwykłym drwalem, cała jego rodzina żyła w biedzie. Tylko ona dostrzegła w nim bratnią duszę. Straciła dla niego głowę. Nie wiedziała jednak, że on chciał ją tylko wykorzystać. Nikt nie tolerował ich związku. Ojciec chodził nastroszony jak paw, ale najbardziej przejmował się tym Ikar. Byli ze sobą blisko. Zawsze ratował ją z opresji, przeciwstawiał się ojcu, gdy Genewiev zrobiła coś nie po jego myśli. Opiekował się nią i rozumiał jak mało kto.

Któregoś dnia Genewiev zniknęła. Szukaliśmy jej wszędzie, Ikar poruszył niebo i ziemię, i nic. Był zdeterminowany, by ją odnaleźć. Mordował każdego, kto nie udzielił mu jakiejkolwiek informacji, ale i to nie pomogło. Genewiev przepadła bez śladu. W końcu w królestwie zjawił się John. Powiedział, że wie, gdzie ona jest. Podstępem zabrał Ikara do lasu, a tam zmierzył się z nim. Wiadome, że człowiek nie jest w stanie pokonać wampira – w dodatku takiego, jakim był Ikar. John nie miał z nim szans, błagał o swoje życie, choć na darmo. Wtedy stało się coś, czego nie rozumiem. To Genewiev zabiła Ikara. Przez miłość do tak plugawego człowieka wyrzekła się własnej rodziny. Niepostrzeżenie wbiła mu kołek prosto w serce i rozerwała go na strzępy, zupełnie, jakby to nie była ona. John wypił jego krew, mało tego, dał też ją swoim bliskim. Potem rodziły się dzieci nieczystej krwi. A wszystko przez moją siostrę.

            – Ja… myślałam, że wampiry się nie starzeją.

            – Po tym incydencie na naszą rodzinę została nałożona klątwa. Za każdym razem, gdy któreś z nas poczuje coś do człowieka, na naszym ciele powstają szpetne blizny. Nie możemy kochać, inaczej się zestarzejemy i staniemy dokładnie tacy sami jak Garkain’owie, a są to wstrętne potwory.

            – Czy Fabian też zabił jakiegoś wampira? – Widziałem, jak ściska ją serce. To napięcie, które powstało w tej chwili. Zależało jej na nim.

            – Nie. Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo, ale to nie zmienia faktu, że jego rodzina powinna zostać wybita co do ostatniego członka.

Grace

            – Zabierz mnie do zamku – poprosiłam. Tego wszystkiego było za dużo. Nie rozumiałam, jak siostra Kierana mogła zabić własnego brata. Obawiałam się tych potwornych wampirów, całej klątwy rodziny Gilmorów, a w dodatku Fabiana. Mimo że kamień spadł mi z serca w momencie, w którym Kieran zaprzeczył, że mój blondasek kogoś zamordował i tak, chciało mi się wyć. Ludzkie pojęcie przechodziło to, z czym jego bliscy mieli do czynienia. Za nic w świecie nie miałabym ochoty na szklankę krwi z jakiegoś wampira, nawet jeśli mogłabym żyć dzięki temu wiecznie. To obrzydliwe! – Czy twoja siostra jest niebezpieczna?

            – Nie widziałem jej cały wiek, sądziłem, że nie żyje. Nie odpowiem ci na to pytanie – powiedział i wstał z ziemi, otrzepując spodnie. Po raz kolejny podciął mi nogi w kolanach i uniósł na wysokość swoich ramion. Tym jednak razem nie bałam się. Wiedziałam już, że są o wiele gorsze istoty niż książę wampirów. 

            – Co się teraz stanie?

            – Nie mam pojęcia. Muszę odnaleźć Genewiev.

            – Skąd wiedziała, że będzie jakaś wojna?

            – Dzięki klątwie. Ona pokazuje jej nieszczęścia, jakie mają się wydarzyć. – Przełknęłam głośno ślinę. Zatem wojna wisiała w powietrzu, wkrótce mieliśmy stoczyć bitwę z potworami nocy. Zastanawiałam się tylko, dlaczego wszyscy chcieliby pragnąć mnie. Przecież byłam tylko człowiekiem.

            – Nie prościej będzie, jeśli mnie zabijesz? – spytałam, a Kieran zatrzymał się na moment. Spojrzał głęboko w moje oczy i szukał w nich odpowiedzi.

            – Może to jakieś wyjście – odparł, a ja aż otworzyłam buzię. Czego się spodziewałaś?

            – Więc zrób to teraz! – Niezwykle łatwo przyszło mi z nim konwersować na temat mojej śmierci. W końcu umarłam już ze trzy razy: wskakując do Tamizy, na balu, podczas wycieczki po hrabstwie i oczywiście we śnie.

            – Grace, nie bądź taka niecierpliwa. Umrzesz, ale w swoim czasie.

            – Więc będziesz mnie hodował jak świnię na rzeź? – Oczy mu błyszczały i widziałam, jak kłóci się z samym sobą, by nie zrobić mi krzywdy. Eksplodowałam.  – Czy nie przyszło ci nigdy do głowy, że może śmierć była mi pisana, i ratując mnie po raz pierwszy, wystąpiłeś przeciwko przeznaczeniu?

– Śmierć była ci już pisana wcześniej – wyszeptał cicho, spuściwszy wzrok. – Gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy.

Strach chwycił mnie za krtań. Przypomniało mi się, ile agresji widziałam w jego błękitnych oczach owego dnia.

Taaa, chyba wszyscy zauważyli, że postu nie było miesiąc. Z resztą, przecież dopiero co nadrabiam u Was. Ale to akurat już standard, co nie? Tak jakoś zapomniałam o tym, by wstawić coś nowego. Moja szabloniarnia, a raczej jej galeria przechodzi renowację i tam pochłonęłam swój czas na komputerze, musicie mi to wybaczyć.

Jeśli chodzi o rozdział, to chyba nie myśleliście, że pozwolę na to, by Grace znienawidziła Kierana do końca życia, co nie? Ktoś ostatnio prosił o wyjaśnienia niektórych spraw i tajemnic, a więc proszę - rozdział mówi wszystko. W następnym spełnię kolejną prośbę apropo jednego z pobocznych bohaterów, który zjawi się w królestwie, a o którym już było słychać. Zadowoleni? ;) Buziaki!!!